samedi 16 mars 2019

Premiu Timpesta 2019 : Neru è biancu

Un testu di Simon Favard


U rimori di u bastonu ribumbaia com'è i noti, ùn sintiu più a miludia, ùn sintiu più a sunurità di La Campanella di Liszt, ùn ni pudia più di sti terzi, sisti, uttavi, è di i tremolo. U sonu s'arristava, vidiu suttu à u pianò u sangu, i so lagni è i so sugnuzzi anutaiani a fini di a lizzioni. U mali ruzzicaia à mamma, à pocu à pocu, u strumentu duvintaia russu, a purtaia versu l'infernu. 

Quiddu ghjornu, finiu d'imparà a Sunata k141 di Scarlatti, sintiu u so corpu chì trimulaia, ma quì, era sfarenti, u so bracciu cascò nantu à a tastera, a vidisti chì si sfundaia. A so morti cuntinivighja di tribulà i me ghjorni, ùn aghju più pussutu tuccà l'avoriu, ghjeu, u novu Rachmaninov. Avà, u me fiatu hè persu, impiutu di segni di u passatu. A musica si n'hè andata da mè. Oghji, fighjolgu u nosciu mondu pienu di miseria in neru è biancu, senza culori, com’è quandu vidiu u pianò, o i noti di una partizioni. 

Spichjaiu stu mondu chì mi simbraia com'è un mondu acrumaticu, vidiu in un carrughju imbruscatu un lumu culuritu è sirenu chì rasintaia u longu di u fiumu. Mi feci pinsà à u 5esimu studiu di l'op 10 di Chopin cù a so marchjatura sinuosa. Apparia com'è un lumu chì schizzaia di st'infernu è chì daia chjarezza à a me vita. Intesi a passioni chì risurghjia. Una prisenza para à quidda di mamma, un prufilu paru ad idda, tuttu paria di mamma… A me visioni s'accesi, u me cori presi a suprana annant’à a raghjoni, andaiu tandu à parlà li. A discussioni si firmò quandu vidisti sta donna chì stupaia u sangu, un sangu russu infiaratu, u stessu chì surtia da a bucca di mamma. M'hà datu u laziu di rippidà u me strumentu. U so surrisu pienu d'alligria m'hà pirmissu di ghjucà l'opari i più difficiuli di Liszt, da i Rhapsodies Hongroises sin'à i studii Transcendantes. Era a me surghenti d'inspirazioni. 

Nanzi à a me ricuddata davanti u publicu, i medici assistiani i so lamenti. In u mentri, ghjucaiu u 12esimu studiu di L'op 10 di Chopin. A bruttalità di a miludia accumpagnaia u so ritmu cardiacu. L'ultimu accordu di u studiu impruntò u so ultimu palpitu. 

A noscia vita hè ritmata di a stessa manera chè una musica, empii di tristezza è d'alligria, di minori o di maiori, di neru è di biancu. A noscia manera di campà o di ghjucà hè a raprisintazioni di ciò chì si passa à l'internu. Franz Liszt dicia : « a tecnica nasci da u spiritu ». Ugni musica pò currisponda à un mumentu spicificu di a noscia vita, appariscia com 'è a sprissioni di l'alma. 


Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire