vendredi 10 avril 2020

Premiu Timpesta 2020 : San Bartolu

Una nuvella di Cyril Peres Cesari


Chì caldu facia in sta piccula stanza, era u mesi d’Austu in Parigi, ùn si pudia mancu rispirà ! Di più eramu piattati com’è topi, spirendu di passà trà i ricirchi di st’inviati di u cristu ! I Catolichi, pronti à tuttu pà dumà u mondu, pà fà l’unioni Cristiana com’iddi a chjamaiani… Un’ unioni in u sangui è a viulenza, un’ unioni di a morti di quiddi ch’ùn sò micca d’accunsentu incù a parolla uriginali di a bibiia di stu santu cristu ch’era quì pà aiutacci, iè pà aiutacci… Aiutacci iè ma quandu ? L’aspittaiu stu mumentu d’aiutu circhendu in a me menti a vodda di cuntinuà, di firmà cunfinatu in sta piccula stanza pinsendu à a morti chì s’avvicinaia di ghjornu in ghjornu. 

Era un beddu ghjornu stu diciottu d’austu. Iè parchì si maritaiani Margherita Vallois incù Henri, u ghjovanu rè di Navarre. Henri era l’amicu di u me babbu chì mi dicia sempri chì era iddu ch’avia, incù stu matrimoniu, da metta un puntu finali à i guerri trà i catolichi è i prutistanti. Babbu cridia in sta paci, anch’eiu ni sunniava di a fini di i guerri, mi mancaiani a me mamma è a me suredda chì i catolichi aviani tombu quandu aviu quindici anni. Ùn vuliamu più viulenzi trà, com’è babbu i chjamiaia, i dui riligioni sureddi. M’avia parlatu duranti u viaghju trà Ginevra è Parigi chì una paci era stata ratificata. Chì a nostra cunfissioni è quidda catolica ùn erani par avà più numichi, eramu uniti, pà a prima volta dapoi u principiu, è chì stu matrimoniu simbulizaia sta paci, a santa paci di Saint Germain di u 1570. 

Parigi, chì bedda cità sopratuttu quandu si tratta d’un mumentu ch’hà da marcà a so storia. Un mondu scemu s’era addunitu in u lussuosu palazzu di ciò chì i Francesi chjamaiani « A Cità » pà fistighjà u matrimoniu. À vicinu à u fiumu chì spiccaia Parigi in dui parti, stu fiumu chì mi ramintaia un locu indu semu andati incù mamma, babbu è a me suredda, pà fistighjà i me quatordici anni. Hè qui accantu, u palazzu di a cità, maestosu mentri chì a festa cumminciaia. Era bedda sta festa, si sintia musica, si risintia l’adori di a magnuscula, di l’alcollu ma sopratuttu l’adori di sti ghjovani donni ch’aspittaiani un sguardu pà scambià di culori. Avia a raghjoni u me amicu Antò, iè ch’erani beddi donni sti Francesi, ma viramenti più alti chè quiddi di u me picculu paesu di Sguizzera ma, sopratuttu, più alti chè mè. Ma eramu tutti in festa, eru troppu ciocciaru è u me sguardu si piantaia annantu sta bedda zitedda, capiddi mezi biondi, longhi chì si piantaiani à a fini di u so bellu spinu. Purtaia un bellu vistitu biancu. A bianchezza era prisenti da partuttu, a so peddi era magnifica, in i so ochji si vidiani i culori i più suntuosi chì Diu avia fattu. Ùn pudiu stà luntanu un mumentu di più. M’avvicinaiu u li dumandeti comu si chjamaia. Mi risposi chì u so nomu era Andrea, è ch’idda era quì parchì era parenti incù u ducca De Guize. Mi sussuraia pianu in a me arichji di stà vicinu à idda è d’apra l’ochji pà fighjulà ciò chì si passaia davanti a no’. Era più chè difficiuli d’ùn fighjulà l’incantèvuli Andrea, chì m’avia purtatu in un antru mondu, u soiu, u nostru. 

Davanti a no si tinia u rè di Francia annantu à un carru indu si pudia induvinà à Nettunu, Diu di u mari. Dopu, daretu, c’erani i so frateddi Henri d’Anjou è Francescu d’Alençon, accantu à iddi si tiniani u rè di Navarra, u principi Henri de Condé è u ducca Henri de Guise. Erani tutti adduniti malgradu a diversità spirituali è rilighjosa. Chì beddu mumentu di cummunioni trà no’. Erani finiti i tempi di paura, di guerra. Mi dumandaiu parchì aviani cummunciatu sti tinsioni, ùn erami micca troppu sfarenti, si pudia risenta qualcosa pà una catolica. Dopu stu spettaculu una pezza di teatru era ghjucata in un locu più luntanu. A sala di u « Petit Bourbon » ancu di più lussuosa, carca à mondu, u me babbu daret’à mè, è Andrea chì mi tinia pà a mani. Ni sminticaiu guasgi a morti di mamma è di a me suredda. Trè colpi piantaiani u trostu fattu da l’invitati. Annantu à a scena dui parsunaghji chì pariani d’essa u rè di Francia è u so frateddu, di fronti à u paradisu, chì luttaiani contr’à i truppi di cavaglieri errenti cundutti da u Rè di Navarra. Eramu in Francia catolica, allora bensicura chì u rè di Navarra persi sta guerra è si ritruvò in infernu. Ma d’un colpu, Mercuriu, Cupidonu è i dodici ninfi libaraiani u rè è i so suldati di stu locu. Hè cusì ch’idda si finia sta scena. Andrea mi dumandò allora di siguitalla è di passà a sirata incù idda. Babbu era d’accunsentu. Era nata in Parigi, cunniscia sti lochi è vuliu scopra sta bedda cità. Quidda notti fù a più bella a me vita, è ancu puri l’ultima. 

A matina mi sciteti quandu i deci ori sunnaiani da u riloghju di a ghjesia di Saint Germain. Hè ora di scitassi mi diciu, è d’andà à scopra Parigi di ghjornu. Eramu fora ma c’era un rumori particulari. Si sintia mughji di dulori da partuttu, davanti à mè ci era un corpu, insanguinatu, in qualissu c’erani centinai di tafoni fatti di culteddu, era difficiuli di sapè s’iddu era un omu, una donna, o ancu puri un animalu parchì u so capu ùn era più prisenti è ùn li firmaia mancu un bracciu. Avanzaiamu annantu à u Boulevard Saint Germain incù sempri stu mughju di dulori, sti stradi pieni di morti chì u so sangui sguttaia annantu à u tighjatu Parigini. Ma un catàvaru ingiratu da aceddi neri mi ramintò un omu chì mi paria d’essa un babbu. Era bè iddu mezu manghjatu da i corbi, si vidia a so carri, tutti i parti interni di u so corpu manghjati da l’aceddi, u so stomacu era in tarra accantu à u marchjapedi. Era iddu. U tempu si firmò, Andrea accantu a mè mughjaia chì ci vulia à piattassi prestu. Eramu più chè in periculu, ùn capiu micca ciò chì si passaia, s’iddu era u veru mondu o un sognu o ancu peghju l’infernu, ma di st’infernu u rè catolicu saria quì pà salvà i prutistanti nò ? 

Scappà, ci vulia à scappà, hè ciò chì no fecimu. Currindu sempri, currindu trà i morti, versu stu fiumu maestuosu duvintatu infistatu da tutti i morti lampati drintu, ùn si vidia più l’acqua ch’era nanzi meza verda, è puri quandu i morti ùn ci erani più si vidia u russu, u sangui. 

Andrea si piantò davanti à ciò chì paria d’essa una piccula cantina. In drintu mancu una finestra, nudda, u neru è u calori. Eramu piattatti è duviamu stà quì sin’à a fini di u massacru, eru in periculu, micca idda, ma ùn mi vulia micca lacà solu. 

Firmetimu quì dui ghjorni, senz’acqua, senza nudda pà manghjà, è u trostu stridenti di i miragli di i cavaglieri catolichi s’avvicinaia sempri di più. 

Facia avà trè ghjorni ch’eramu quì, ùn ci pudiu stà un mumentu di più. Chì era a suluzioni ? Firmà quì pà una morti sicura o andà fora spirendu di passà trà i magli di sti cristacci di rilighjosi ? Prontu à tuttu pà salvacci presi Andrea incù i pochi forzi chì mi firmaiani è mi lampeti in i stretti parigini. Currindu, sempri currindu, incù a spiranza di pudè salvà a me vita è quidda di a sola raghjoni di viva chì mi firmaia avà.


Illustrazioni : La Saint-Barthélémy, François Dubois, Museu di Lausanne. 

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire