mardi 25 février 2020

Premiu Timpesta 2020 : I Notti Rossi

Una nuvella di Dumenica Leoni


Streya sintia i farri mucà sempri di più a carri d’i so polzi. I dui cateni chì a liaiani à u muru ùmidu di a so cella li permettiani di mèttasi arrita è di fà qualchì passu in a pezza tamantina, ma ùn ghjunghjia à avvicinassi da i cavichji di l’intrata. Pusendu annant’à a pagliaccia ch’era u so lettu, Streya, pinserosa, fighjulaia u fuchettu chì brusgiaia nant’a petra accant’à edda. Cusì, immòbili, s’assumigliaia à una puppona rotta, meza nuda, chì saria stata ghjittata in una pezza bughja. Meza nuda è brutta. Tanta brutta chì a so peddi paria musginata, è quiddu biondu splèndidu di so capeddi, com’è spintu da u losgiu appiccicatu in i so longhi vigli. Eppuru, à mezu à st’infernu, Streya era bedda. Ancu più bedda ch’in a so anziana vita di donna libara annant’à a Terra. Com’è si in ‘ssa miseria schieta è in st’indigenza, a so parsona sana si daia à tutti i sguardi senza avè più nudda dà piattà. Ùn era più quidda donna linda, ma qualchì criatura roza, meza ghjacara meza lupa. Com’è tutti i schiavi, purtaia parechji ghjuvelli in oru ch’edda ùn duvia mai caccià. Un diadema intagliatu era ficcatu annant’à u so capu è una larga cullana li stringhjia u coddu. Ognunu d’i so petti era prighjuneru di una chjoppula in oru liata à quidd’altra pà una catena fina, è dui aneddi martiddati li avvinghjiani i cavichji. Sott’à a luci di u focu l’oru spampillulenti riaccendia a so peddi spinta, è Streya paria irradià di tutta a so parsona in a bughjura di ‘ssa cella. 

Certi volti, alzaia l’ochji versu a piccula apartura stretta tagliata in a petra in sù di u muru. Erani misati avali, ancu di più, chì u ghjornu ùn si pisaia, è a sola cosa ch’edda pudia veda era u neru cecu di a notti marziana chì avia inghjuttatu ogni nuzioni di tempu. Fora u ventu mughjaia sempri è a terra rossa s’inziffaia in a pezza, vinendu à more in pòlvera incandescenti sopra u focu. 

Spessu, Streya pruvaia à ascultà i rimori è i boci chì si sintiani in u curridori chì a spiccaia da l’altri donni schiavi. Daretu à ‘ssi cavichji d’acciaghju, spiraia sempri di veda sbalancià a luci di una torchja, segnu di una visita di u so boia. Dipoi quandu Skardhan ùn era vinutu ? Di sicuru dipoi parechji luni dighjà. 

Accant’à i fiari, pudia veda i venici annant’a so peddi. Certi sempri rossi, d’altri quasì bianchi. U so corpu purtaia i strìi fini è prufondi chì Skardhan amaia à traccià cù a punta di a so spada. I màculi marunicci d’anziani brusgiaturi ricupriani i so cosci è i so bracci. Ma u solu dulori chì ‘ssi stimmi attizzaiani era quissu di l’assenza di Skardhan. Prima, pocu tempu dopu ch’edda fussi cappia annant’à a Terra cù tutti l’altri donni, a so sola prisenza era unu spaventu pà edda. Ùn sapia mai quandu avia da vena. Ùn sapia mai chì suppliziu avia dà invintà sta volta. È po’, pocu à pocu, a paura lacò piazza à un antru sìntimu ch’edda ùn ghjunghjia micca à definisce. Ghjè chì Skardhan ùn li facia micca chè mali. Certi volti ancu, ùn vulia più ch’eddu si n’andessi. Li piacia à sentesi cusì fragile è cusì chjuca sott’à st’arcèfalu. Li piacia à veda lu surride capiscendu ch’edda ùn avia più paura. Avali, mansa è dolci, divintaia scema di vedalu rilià a so cappa è rimetta quidd’elmu cù i punti affilati ch’eddu spunia sempri in terra prima d’occupassi d’edda. 

Mentri ch’edda si ramintaia ‘ssi stondi cun eddu, sintì un chjuchittimu metàllicu fora di a so cella. U so cori trasaltò in u so pettu. Ascultò di tutti i so sensi. Erani chjavi, isiè ! È po’ una boci. Quidda ch’edda ricunnosciaria trà tutti. Era quì, infini. Vidì u chjirchju di una torchja è l’ombra gigantesca di u so boia disegnassi annant’à u muru in faccia di a so prighjò. Skardhan affaccò. I so longhi capeddi cascaiani nant’a i so spaddi tamanti è u so bustu imprissiunanti sbucciaia trà i ghjedi di a so cappa. Aprì a porta di a cella è fighjulò à Streya. I so ochji aviani u culori di l’acciaghju è i so canteghji erani chjusi, strinti. Edda si invinuchjò subitu è calò u capu. Skardhan vensi à mettasi arrittu accant’à edda. Streya sintì una mani tamant’à u so capu carrizà i so capeddi. Sempri fighjulendu a petra ghjilata sott’à a edda, surrisi di un surrisu sicretu ch’era sola à pudè veda. A mani falò pianu annant’a so buccedda, passò sott’u so baveddu è li feci pisà u capu. Pà Streya, lupa bè drizzata, bastaia unu sguardu pà sapè tuttu di l’estru di u so signori. Sta volta, ùn ci saria micca dulori. 

Avali si sintia più libara chè mai. Più donna chè mai. Avà Streya era viva, è più nudda ùn li mancaia. Edda, chì era pistighjata da l’attesa è da l’assenza, ùn era più sparsa in millioni di pisticciuli in ‘ssa pezza bughja ; era sana infini. Pà qualchì minuta o forsa pà qualchì ora, ùn ci saria più alcunu casticu. Nè i farri, nè u frettu, nè sta notti eterna ch’ùn cumpìia mai. Pudia ancu sminticà a so esistenza derisòria di schiava dipurtata annant’a Marzu, com’è una calisgina effimera in l’infinitu di ‘ssa galassìa. 


Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire