samedi 21 mars 2020

Tombalu


Una nuvella di Laure Vincenti


- « O mà, tombalu ». 
Ùn ne possu più di u so rispiru sfiatatu quand’ella vene l’ora di minatti. 
Ti trascini, ti vultuli, ti cincini, mi pari tuttu iss’insettu grisgiu cù a chjoppula scura chì m’amusava tantu tandu. 
Ti n’arricordi o mà ? 
Un mignoculu. Era un mignoculu. L’insettu sì tù oramai. 
Certe volte, mi falave in piazza per fughjelu. Mi dicie ch’ellu ci vulia à ghjucà à cuntà e farfalle bianche. Ognitantu e giale, più scarse. 
Ma eo preferia i mignoculi, mi facianu ride cù a so manera d’imbucinassi nant’à elli tempu ch’avvicinava un ditu di u so curpucciu ripugnevule. 

- « O mà, tombalu ». 
Issi lagnulimi quand’ellu ti inciacca, mi danu guasi u vomitu. Mi piacerebbi tantu à chjode l’ochji è ch’ella smarisca. Ma quandu facciu u neru ingiru à mè vecu solu i mignoculi chì mi trascinanu addossu ùn vegu mai e farfalle provu a ti ghjurgu o mà ma ùn a ci facciu a ghjurgu nant’à u mo capu di zitellu. 

- « O mà, tombalu ». 
Ogni colpu chì ti spella disceta e nostre notti. M’arricordu di tè quandu, ghjimbata à u pede di u lettu è sempre ingrunchjata da u sonnu, mi curave cù clozapine è basgi magichi. 

- « O mà, tombalu ». 
Ti guasta è dopu puzzi u sangue seccu è ai u fretu. Tandu ti sussuru una canzona dolce una canzona bassa. 

Pizzicu mininu 
Rampi rampinu 

Ma ùn a senti. 

Lucca luccagna 
Vai in Balagna 

Mi face a paura sai. Un ghjornu t’abbandunerà in un pozzu di sangue. Pienghjerà u to cadaveru dicerà i so rigreti pienghjerà ancu. Ùn vole ghjunghjene custì o mà a sai ùn hè colpa soia. 
Ma ti creperà. 

- « O mà, tombalu ». 
Tombalu di spinu per ùn avè à crucià u so surrisu zitellinu è risicà di rinuncià. 
I mignoculi ùn meritavanu quessa. 

Scordati di quale ellu hè. 

- « O mà, tombami ».


Traduzzioni di Fabien Raffalli.

Illustrazioni : Caravaggio, Giuditta e Olofeme, 1598.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire