dimanche 3 mars 2019

Premiu Timpesta 2019 : U puntu finali

Un testu di Ghjuvan Federiccu Terrazzoni 


Aiò o Marcu, dìstati ! ùn t’aghju da sciappittà cent’anni ! eccuci… avà ch’ha’ritrovu i to sensa, è persu quiddu solitu sguardu cundiscindenti, pudemu infini raghjunà una stunduchja insembu. 

Dì ghjà, mi parmetti ch’è ti chjamessi Marcu ? mi socu dittu chì rindarìa i cosi più sìmplici, eppò, d’una certa manera, mi pari ch’ùn vali più a pena di perda u nosciu tempu, incù curtisii vani, d’altrondi quandu ci pensu, chì strana irunìa ‘llu distinu, ùn trovi ? stà notti, svultaremu u spichju, l’alevu piddarà a piazza di u maestru. 

Ti dumandarè ciò ch’è voddu, è supratuttu parchì, t’aghju strascinatu quì, à cutratti l’ossa in cori di quissa furesta tetra, nudu in Cristu, è affunatu com’è un salàmu, ùn ti ni fà, à mumenti tuttu sarà chjaru, è a virità vultarà à gaddu pà un istanti, nanzi di ciuttà torna, in l’abissi di u smintecu. 

Hè piacevuli di veda l’arruganza è u sdegnu, spariscia da i to ochja imbarrati, ammantatu da a paura è u murtizzu, tali à un purceddu chì s’avvidi di a so fini, sta volta ùn ti n’ha’ da sorta à pedi asciutti, ùn ti discitarè com’è sempri, bìatu da suttu à i to linzola caldi, sta volta, tocca à tè d’avè u gustu levitu di l’angoscia in bucca, è d’ingutta guccia à guccia, u feli aciarbu di u tarrori. 

A sa’ o Marcu, ùn riescu à strappà da a me menti, u ricordu di a prima volta ch’è sculineti u to nomu, nant’à quiddu tavulonu grisgiu, è quissu sìntimu stranu, chì mi strinsi a cannedda, a prima volta ch’è incruciò u to sguardu. 

Quì ugnunu sà ch’è tù sè un eternu scàpulu, è siduttori sfrinatu, ma facini tutti nici d’ùn veda, accicati da a furtuna d’avè in paesu, unu prufissori, è supratuttu scrivanu di a to rinomina, ma eu ùn ti cunniscìa, ùn sapìa a rialità, ùn avìa vistu l’orrida bestia chì si piattaia, daretu à a mascara liscia, di l’omu assinnatu. 

Tuttu sprafundò par mè, quiddu maladettu ghjornu di sittembri, incisu in sempiternu in a me carri, rivicu mora u soli, à l’orizonti russu focu, ugnunu avìa una sola idea in capu, sorta è fà festa, da sfucassi dopu à una una sittimana di cursi, à mè i nuttati di balduria, ùn sò mai stati u me attichju, socu piuttostu di quiddi chì si ni stani bìati, à l’asgiu di casa, ma mi socu dittu chì sarìa statu l’uccasioni bona, di tessa amicizii novi. 

Pensu ch’avali cuminciarè à capiscia… 

Tempu varcatu l’usciu di un lucali pienu à buzeffu, à mezu à a ghjuvintù chì baddaia è ridìa à ùn più pudè, ci eri tù, solu, in un nulu di fumu, arrimbatu à u banconu, sigaretta in bucca è bichjeru in mani, fulminendu di disprezzu ad ugni uchjata, quissa fulla d’animi sbandati. 

Avìa u timori di vena versu tè, ma essendu l’unicu visu cunniscitu di u locu, è videndu, chì dinò tù parii persu, in quissu stranu mondu nuttambulu, mi socu dittu parchì micca. 

Tandu da mettami in cunfidenza, m’uffristi à bìa, è emu chjachjaratu di littaratura, dulci è garbatu, sicuramenti da allunsigammi, mi palisasti puri dui o trè passati, di u libru novu ch’eri in traccia di scriva, unu rumanzu scuru, nant’à un omu, chì di ghjornu campaia una vita cumuna, ma tempu à bughju, andaghjìa pà i stritti, da pudè suddisfà i so pulsioni carnali. 

Eccu tuttu ciò chì m’invengu di manera certa, di quidda funesta nuttata, u lindumani, in u me lettu, ùn pudìa imaghjinà, chì quissu libru à vena, ùn era altru ch’è a to autobiugrafìa, è ch’avii prufittatu di u bughju pestu di u baru, da sciaccami una piddula in u bichjeru. 

Mi parìa d’avè sunniatu, ma mi vultonu d’un colpu, com’è una pitrata in faccia, qualchì strattu di ciò chì si passò, u pesu di u to corpu, è u calori di u to rispiru nant’à u me coddu, sintìa com’è un morsu chì mi stringhjìa u ciabeddu, è quissa strana sinsazioni di disgustu in cori, ch’ùn si stanciò mai più. 

Mentri sei mesi, chì mi parsini un' eternità, mi socu stanghittata in casa, ùn aghju più missu u nasu fora, passendu i me ghjurnati à pienghja, piicata in dui in u lettu, alluppiata da i midicini. Ùn aghju mai avutu u curaghju, di parlà à qualchissìa di ciò chì si passò, tinìa par mè quissu sicretu grevu, chì mi rudìa, sin’à perda u gustu di campà, aghju ancu pinsatu un istanti ad appiccami à una travi di u salottu, ma d’un trattu, tuttu divintò lindu, com’è una evidenza. 

Ma sarìa piaciutu di vultà in daretu, ma ùn hè pussibuli, è ancu sè i finici fundi ùn si sguassarani mai, c’era una sola manera di riparta da zeru, di risanammi, aghju rializatu ch’ùn duvìa essa a prima, quantu sarani stati i to predi, chì com’è mè, firmonu zitti, strascinendu in sè u pesu di a dignità spizzata è l’anima stùprata ? è supratuttu, quantu sarìani stati quiddi à vena, à campà listessa straghji ? ùn pudìa firmà cussì, duvìa agiscia, par quissa, aghju architittatu una manera di fatti pacà, t’aghju suvitatu ugni ghjornu, da amparà i to abitudini, è sapìa ch’ugni sittimana, coddi in muntagna da piscà, mi bastò solu d’aspittà u mumentu ghjustu, è cridendu d’aiutà una ghjuvanetta, sola in bor’di strada, cù a vittura in panna, sè cascatu in a me trappula, com’è un veru bufalonu, è incridibuli a forza chì pò arricà l’adrenalìna, dopu à una bastunata in capu à l’assumbretta, ti sè ritrovu quì. 

Eccu, tuttu hè palesu ormai, ùn t’aspittai à quissa veru ? pinsai di pudè culpiscia tranquillu, senza mai essa disturbatu, ti sè sbagliatu, è vistu chì sè un omu monda astutu, pensu ch’avarè capitu, chì quissa fossa, ùn l’aghju scavata in darru, hè infini ghjunta l’ora, di metta un puntu finali à quissa storia. 


Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire