jeudi 24 octobre 2019

I spisci

Una nuvella di Yassi Nasseri


Una mani, s’hè arrizzatu, s’hè vistutu. Com’è tutti l’altri ghjorna. Po’ hè partitu. 

Nimu l’hà mai più vistu. Puri l’emu aspittatu, i sittimani, i mesa. Ci avia purtatu tuttu, imparatu tuttu di quissa manera di viva. Custriscia i capanni. Avè i mura sòlidi, i tetta chì nisciun’ ventu, nisciuna timpesta ùn pudaria sfà. No’, mai avariamu pinsatu à fà i custruzzioni cussì grevi, cussì incippati. Ci piaciani di più i nosci piroghi. Sfilà in acqua, prestu, infrugnassi trà i scoddi ficcati in acqua. Viaghjà lestri, pruvà di schisà a gattiva ghjirata. Parchì i spisci mancu pardònani. È cascà da in altu hè d’evidenza a fini. 

Par iddu era statu un principiu. L’emu trovu un ghjornu ch’era cutratu, trosciu bàttulu, chjappu da a naùsea tantu ch’ùn avia trovu nienti da rustuccià, azzingatu à a so turri, u so cantonu salvatoriu. Ci malfidaiamu di i bianchi, ma quistu quì c’era piaciutu. U so sguardu paria una musica, una musica da ind’è no’. L’emu accoltu, l’emu strascinatu cù noscu mesi è mesi, staghjoni è staghjoni, da partuttu indu andaghjìamu. Si firia, no’ u curàiamu. Tuttu st’affari era à l’iniziu. Prima ch’iddu ci imparessi a so lingua, ch’iddu ci spiighessi i so parolli. Sidintariu. Eccu a parolla ch’iddu ci hà imparatu. Hà presu u so tempu. Postu ch’iddu avia imparatu à viva com’è no’ l’emu vulsutu stà à senta. Gruttescu, pazzu, u so mondu duvia essa tontu. Iè. A so tuntia s’hè impussissita di no’. Ci semu stallati, in quissa furesta. Emu taddatu l’àrburi. Emu spazzatu a tarra. Quissa tarra cussì poca prufunda hà cappiatu a so vegetazioni, senza muscià alcuna risitenza. Iè, a tarra spazzata è spianata… Ci hà musciatu i formi di u so spìritu, u quatru par esempiu. U quatru beddu maiori chì avia da duvintà u nosciu paesu. 

Hè partitu quidda mani. Hà abbandunatu u nosciu paesu. Avia forsa capitu chì i so paghjesi affaccàiani. Ancu assà no’ dinò l’emu lacatu, u paesu. Quandu emu vistu ch’ùn avia più da vultà, emu ripresu i nosci piroghi, emu ritrovu a noscia vadina, u nosciu fiumu, i nosci spisci. È ugni volta chì u fiumu buddi è ch’iddu s’arrabbia, ch’iddu ci friscia a sinfunia di a spiscia à vicinu, ripensu ad iddu, à a prima volta ch’emu cuntrastatu, com’ì la dicia. 

Iguazù. 

Hè u to nomu, ti chjami Iguazù ?




Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire