samedi 28 mars 2020

Premiu Timpesta 2020 : A donna chì ridi

Una nuvella di Philippa Santoni 


A prima volta ch'e l'aghju vista, aghju vistu un surrisu ma un surrisu di Glasgow, ghjè edda chì u s'hè fattu da par edda. "A donna chì ridi" a chjamu eiu. Ma parchì ridarà ? A mi socu sempri dumandata. Ùn mi moscia nudda salvu i so ochji verdi. Mi cuncintreghju nant'ad eddi d'ùn fighjulà i so dui orli cusgiti. Culori sicundariu, mischju di turchinu è di ciaddu, ma chì t'avarani fattu issi dui da criallu ? Sicundaria fù dinò a so vita parchì l'ani dicisa. Dui è unu sò trè ma hè turrata sustrazzioni st'addizioni. Solu una firmarà. Addivata da l'ava paterna aspra, minata da l'antica, ghjè a Nona chì hà tinutu u filu. Si suvitani i ghjinirazioni è si riproduci u schema. Pari un fuglittinu literariu. Drentu ci hè tuttu : a viulenza, l'alcolu, u miccidiu. Da issu mischju quì nasci una storia ma ùn hè tanta bedda. Ùn pò scansà a so sorti a leva d'oghji. Pudaria essa statu Anankè u so nomi. Parsunificheghja edda stessa u distinu ch'ùn si pò scambià. A sulitudini a cunnusciarani ma ùn socu quantu tempu ? Cent'anni mi parini pochi. Ci voli à stirpà a sterpa da compia issu maceddu. Quali sà ciò chì accadarà dopu ? Quandu no pinsemu ch'edda hè una donna a fonti. Ùn ci voli mai à bia à a surghjenti di a Diavula ! Dea Matri prima, hè duvintata Dimonia. Da u Patri è da a Dea dicaduta ùn ci pudia nascia chè un'ibrida. Ciuccia nata cù a marca di u piccatu. Ùn l'hè statu datu u primu basgiu da a rosula ma da i spini. Ancu u battesimu ùn l'hà pussuta salvà. Hè troppu infittata, zimbri ci n'hè troppu da caccià. Hà pugnatu bapu à cavà u tangu più maiò ma ùn hè bastata. Tamanta battaglia, manicheisimu mudernu. Tandu, in un Pater Nostru, s'aspetta u ritornu di quidd'omu criatori. L'arcanghjulu hà pugnatu à vincia l'infida ma hè andatu eddu à caternu. Hà annientatu un universu u dimiurgu, u so universu ma nant'à i ruvini ùn hà sappiutu ridificà un altru mondu. S'hè fatta distruzzioni a so criazioni è si n'hè sparitu in un altru cusmossu. S'era fattu u soiu ma s'era sminticatu di custruiscia quiddu di a so Diuccia. Affrancatu u bapu, prighjunera fù a fiddola. L'ani incatinata i cateni di u bapu. Ùn pò più parlà a Diuccia. L'hè stata presa a parodda. Ùn sfilani più i paroddi, sò chjusi in un corpu divinu ch'ùn si pò più sprima. Ùn sà scriva a mani. Ma di tutta manera à chì li ghjuvarà ? Scrittura senza parodda ùn ci pò essa. 

Hè troppu disurdinatu u pinsà. Ùn hè micca ch'edda ùn pensa micca, ghjè ch'edda pensa troppu. È a sapemu bè : "u troppu stroppia". Par essa struppiata l'hè stata edda a tinta ! Poni chjudasi i vinici sterni ma ferma edda una piaga aparta. Ùn trovu issa pianta di l'ubliu. Cuntinuaraghju a me cerca, ci voli ch'edda smintichessi dund'edda veni. L'appaciarà forsa u so tastu milinu. Ma ci n'hà da vulè da lavà a so bocca di 'ssu gustu amaru, ch'ùn si pò bia amaru è stupà dolci... Da fà sbuccà issa parodda libaratrici ci tocca à scaruschjà i so muccosi sanguinosi. 

S'hè sparsu u sangui in tarra. L'inghjotti u sulaghjolu com'è l'inghjuttarà a so alma. Alma viva chì duventa salma viva. S'hè diffusu u sangui in i so veni com'è una trasfusioni. Ùn hè micca u soiu ma li apparteni quantunqua. U toiu hè meiu è u soiu hè toiu. Da u sangui indiavulatu sarà invasa. 

Hà tuccatu ciò chì ghjera pruibitu a mamma, u nittaru di u Diu. Mora par una bienda, s'hè compia cusì pà l'antimonia. Ùn ci hè da rida, chì ni pinseti ?


Illustrazioni : The Eternal Smile, Horst Bernd Baerenz-Cao, 1976.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire