dimanche 29 mars 2020

Di focu è di ghjacciu

Una nuvella di Dumenica Leoni


Scala di Santa Regina, Ghjinnaghju 21. 

Alba sintia u ventu ghjacciatu brusgià i so ochji. A nevi falaia dipoi parechji ghjorni avali è ricupraia i vistighi di l’anzianu ponti. Lestra com’è una capra, saltaia annant’à i chjappi, falendu à trafalera in ‘ssu vadinu pitricosu, finu à u fiumu quà inghjò. Avvicinendu si, u ribulionu infuriatu di l’aqua era u solu rimori chì ricuccaia contr’à ‘ssu celu di piombu. Dipoi chì i bàrbari cù l’ochji chjari erani quì, Alba si purtaia sempri à Lubu cun’edda. L’animali marchjaia in i passi di a so maestra è staia sempri à fiancu à edda. 

U fiumu falaia, scemu è scatinatu. L’aqua linda era sempri stata una chjama irresistìbili pà edda. Si avvicinò, è cavò i piloni chì a cupriani. Sottu à ‘ssu celu biancu, a so peddi chjara è marmarata da u frettu avia u culori di a nevi chì s’inziffa à mezu à qualchì radighi nudi. Intrì in aqua, avanzendu pianu, è sintì i mursicati di un frettu pazzu chì curria annant’à i so ghjambi, po’ annant’à u so corpu, eppo’ in qualchì minuti, ùn sintia più nudda. À cantu à edda Lubu biia senza perda di vista a so maestra. Alba sarrò l’ochji. Ripinsaia à ciò chè l’avia dittu a vechja streia cù l’ochji bianchi. T’aghju vistu in i me sogni… Ascolta mi, quandu u brionu stracciarà u celu, teni i to ochji chjusi è volta ti ni à daretu annant’à i to passi. ‘Ssi paroli ribumbaiani in u so capu dipoi a matina. Si invinuchjò in aqua è intrusciò a so faccia è i so capeddi. U vaddu di petra era patimu, mutu, ghjimpiutu solu di a furia di u fiumu. 

Eppo’ un frisciu strìdulu falò da u celu com’è una saetta. Alba aprì l’ochji è s’arrizzò subitu. Pisò u capu è vidì un filanciu chì vuddia sopra à edda. Si vultò versu à Lubu. L’animali rugnicaia mustrendu i denti. 

In faccia à edda, da l’altra parti di u fiumu, Karald a fighjulaia, stantaratu. Li paria chì i so ochji, chjari com’è l’aqua, pigliaiani focu licchendu ‘ssa peddi bianca, ‘ssi petti alti, è ‘ssi capeddi neri. Si ramintò chì l’ultima volta chì era statu abbaghjulatu cusì era trè anni fà, quandu erani ghjunti annant’à st’isula, eddu è tutta a so sterpa, i so bateddi passendu sotta ‘ssa rocca bianca tamanta chì sbucciaia da quidd’aqua smiralda. Eddu è tutti i soi erani fermi amutuliti, com’è culpiti da qualchì divinità straniera, davanti à ‘ssi chjappi spampillulenti sott’à u soli, è chi tuccaiani guasgi u celu. Avali Karald avaria vulsutu fà lu un segnu di a mani ch’edda un avissi paura è scappà si ni. Ùn cunniscia mancu qualchì parola di ‘ssa lingua pagana ch’eddi parlaiani, edda è i soi. 

Alba era sempri arrita, nuda, è l’aqua falaia di so capeddi trosci. U so sguardu neru ùn pudia staccà si di st’apparizioni. Vulia avè a paura è fughja, ma ùn ci ghjunghjia micca. Insù, in u celu, u filanciu vudia sempri ma Alba ùn u vidia più. Eppo’ l’apparizioni si mossi. Intrì in aqua è, pianu pianu, passendu à mezu à i chjappi sgucciulenti, francò u fiumu. Più s’avvicinaia è più Alba sintia i so polzi liati da ‘ssi capeddi longhi è biondi com’è l’oru. Avali u vidia sorta da l’aqua è tutta ‘ssa stranezza li paria un priculu diliziosu ; ‘ss’ ochji turchini com’è fiari, ‘ssa faccia pinta di marchi neri, ‘ssa peddi d’orsu annant’à i spaddi, Alba vulia annasà tuttu, tastà tuttu. Karald vensi à metta si contra edda. Vicinu cusì, Alba pudia senta u so soffiu caldu. Pudia veda quiddi larghi sopraciddi biondi chì pariani fatti di u stess’oru chè i capeddi. Karald cavò a peddi d’orsu ch’eddu t’avia annant’à u spinu è a missi in torna à i spaddi fini di Alba. Edda, staia ferma è sintia u caldu vultà in a so carri. Eppo’ Karald s’avvicinò è a basgiò. 

U filanciu era sparitu, u fiumu ùn si sintia più. Ancu Lubu staia bassu. Pà qualchì sicondi, sottu à u focu di ‘ssi labbri buddenti, Alba si ramintò i paroli di a vechja streia. Ùn avia micca ascultatu. Forsa era persa. È peghju chè tuttu, forsa li piacia… 


Illustrazioni : Northern wolf, Justin Gedak, 2015


Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire