dimanche 24 mars 2019

Premiu Timpesta 2019 : Staghjoni di i sintimenti

Un testu di Manon Sarrazin 

L’affaccata di u branu hè annunciata da i fiori chì culuriscini a natura, i sbocci affaccani, l’aceddi rivultati di i paesi caldi cantani à voci rivolta. Idda i pustiighja da a so finestra, i fighjola cù ammirazioni è l’ascolta cù attinzioni. Da a so finestra assisti à unu spittaculu di canti è di culori atturcinati chì a faci rifletta annant’ à a so indipendenza, voli lascià u nidu è bulà da par idda. Un’ ultima abbracciata à a so mamma è à u so babbu è eccu la partita, libara di viva alisparta. 

Una volta u branu compiu lascia a piazza à l’istati induva u lumu cresci, i steddi brusgiani, l’ondi baddani è i spiriti si arrestani. Induva l’amori nascini. 

À a ricirca d’avvintura è d’amusamentu, andendu à u caffè hà intesu parlà di u baddu chì saria datu pà a festa di a musica. Supra a piazza tuttu u mondu badda, canta in armunia, ani tutti u stessu surrisu à i labbri. Buliata à tutti sti ghjenti canta, badda, ridi è u tempu d’un mumentu s’arresta. I so ochji si ponini supra un ghjovanu chì, iddu dinò s’hè arristatu u tempu d’un mumentu. Avali si sò visti. Ani sappiutu ch’incù un sìmpliciu surrisu bulariani insembi com’è l’aceddi è poi, quandu una musica dulci hà cumminciatu, chì i coppii avvinculati si sò dispiazzati supra a piazza, i so bucchi stessi si sò avvinculati. Ani baddatu senza arristà fin’à a punta di a notti. Si vuliani. Pà a vita, si dissini di «sì». 

Austu lutta à più pudè sin’à Sittembri, ma sponi l’armi è eccu chì a staghjoni fala, l’umbra s’accresci, u ventu si rinfrisca, l’aceddi zucculighjani è ugni ghjornu perdi una minuta. Supra a tàvula di u salonu s’accuzzani i lettari ma una sola si smarca. Una bella lettara incù un ciaccareddu russu, u cuntinutu era menu bellu. Da ch’iddu lighjì a prima frasa sapì ch’iddu avia da lascià a so moglia. «Òrdini à a mubilizazioni generali» una sola frasa chì spantica a so vita in un mumentu. Idda l’aiuta, cù u sugnuzzu, à priparà u so saccu, un ultimu basgiu supra u fronti pà arrichitalla. Dopu metti un vinochju in tarra è sussura à u so ventri « pidda cura di a to mamma ». U suveta cù u sguardu à l’allungatoghju d’un viottulu, poni una mani supra un muru è u varca d’un saltu. Tandu rializighja ch’avali hè sola è chi pò dassi hà da firmà cussì. 

Un ghjornu induva i nivuli pienghjini u fattori li lancia qualchì lettari. À mezu : i fatturi ch’idda hà i difficultà à pagà incù u so simpliciu salariu d’impiigata di caffé. Supratuttu chì frappocu sarani dui. Un’ altra l’hà lacata in l’addisperu è un destinu incertu. I brioni passani grevi è funebri. 

L’inguernu hè cussi tristu incù i so ghjorni curti induva si mori u soli. Idda chì s’hè ritrova sola hà lasciatu i so sonnii arruvinà si. Oramai quandu a luna spunta si pò crucià la trà u caffè è a buttega. Hà dui nomi, unu pà a vita è unu pà a notti, l’omini chì venini à veda la ùn sò micca quì pà cunnoscia la è ugni volta ch’iddi sarrani a porta, portani un picculu pezzu d’idda. Suttu à l’Ursa Maiori faci i centu passi incù i rincriscimenti, i dùbiti è quandu pienghji dici chì hè un nivulu chì casca è chì ribucca i so pezzi sciappati. 

Vularia essa in altrù, ma hè presa in ustaghju pà u caffè è a buttega. I staghjoni passani, ùn s’invenini micca di u so nomu, idda voli sminticà i so facci. Faci tanti sacrifizii pà un avvena più bellu, pà u so fiddolu ch’idda righjunghji à l’albori dopu l’orrori. Si rincunforta in u so cori, iddu da l’amori chì nimu li dà a sera. U fighjola dorma, li spiega induva hè u so babbu. Sunniighja di parta è di purtà lu luntanu ma a sà chì ùn sò luntanu i lupi chì i survegliani. Ùn vularia micca ch’iddi piddessini a so sola maravidda. Allora addispirata, vultarà sta notti trà u caffè è a buttega. 


Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire