samedi 25 février 2017

U fussaghju sottu a luna


Una nuvella di Jean-Yves Acquaviva

L’omu surtì di a casuccia di petre. Pisò l’ochji versu a luna. Ci vidia quant’è in cor’ di miziornu. È ancu s’ellu aviu chjosu l’ochji, ancu s’è a luna, tandu, era morta, avaria sappiutu amintà ogni ditagliu di ciò chì l’inturniava. Calò u capu è ùn vide à nimu. Insumò a so mula cù a salma di a donna, pigliò una vanga è un vaglione è si perse in a machja. 

Viaghjò assai. Travirsò una furesta, francò una muntagna è piantò infine in pede à un’antra muntagna, in un’ antra furesta ch’ellu ùn cunniscia micca. Caminendu, ùn s’era vultatu mancu una volta per vardà a donna stracquata in traversu nant’à groppa di a fera. Ghjuntu in una chjarina adumbrata di lecce s’arrese, scavalcò è ligò a mula à un alburu. Chjappò a vanga è u vaglione è fece una fossa prufonda. Spiccicò i canapi chì mantinianu a donna, a pigliò à collu è in un stessu muvimentu a lampò in u tafone. 

A fidighjò un’ ultima volta, attardendusi un pocu nant’à u so corpu attundulitu da u piccatu. Pinsò ch’ella era à a so piazza. Pigliò a vanga è attaccò à corbe a fossa. Dopu à qualchì vangata li parse ch’ella avia riminatu. Spustò è a vardò una stonda. Trinnicava, n’era sicuru avà. Si lampò in a fossa è passò e so manione ingiru à u so collu cum’ellu l’avia fatta unepoche d’ore nanzu. Quand’ellu avia da strigne a donna sburlò l’ochji è li chjappò e bracce. Era morta è campava sempre. Sbraccighjulava è spatansciava cum’è una pazza. U sudore bagnava a so capillera. E so ugne intrianu in a carne di l’omu. Appughjò nant’à a so cannella sin’à esse sicuru ch’ella ùn vultaria più. Intese qualcosa riminà sottu à ellu. Si sgaggiò è si tolse da u tafone. Un liquidu rossu spisciulò nant’à e cosce di a donna, impicenduli robba è rota mezu cà rillivate. Ella, stava ferma avà è u criaturu era quì, stantaratu. L’omu s’arrizzò è turnò à chjappà a vanga da corbe a fossa. Quandu ebbe finitu, assistò tranquillamente i so attrazzi à a so sella, si colse è si n’andò. 

Era fatta. Pudia vultà ind’è ellu. Quand’ellu francò a porta di a casa, duve l’aspittava a moglia, ùn ci pinsava mancu più. Si stallò à tavulinu, cacciò a so cultella è si tagliò una bella fetta di pane. A moglie ponse davanti à ellu un piattu fumichendu è turnò à pusà accantu à u veculu duve durmia un ciucciu. Spizzò u pane à pizzatelli ch’ellu misse in a suppa è magnò à a mutesca. Tagliò un’antra fetta di pane è nanzu ch’ellu appia finitu u so piattu fumicava torna. Quandu viotu, u puntò in davanti, s’impiì un bichjeru di vinu è u si surpò. Si pisò è passò in a siconda pezza di a casa. Si spugliò, tinendu solu i so calzunetti è si stracquò nant’à a pagliaccia cunghjucale. A moglia l’era vinuta appressu. In picculi gesti narvosi u cuprì cù una cuverta di canapu addulcita da u tempu è e lavere in l’acqua cutrata di u fiume. Si lasciò andà à a brama di sapè è cherse d’una voce chjara s’ellu avia riesciutu. L’omu rugnulò una risposta incapiscitoghja, si girò versu u muru è s’addurmintò subitu. Era fatta, ch’ella a sappia imprimurava pocu. 



1 commentaire:

  1. U scrittu di Jean-Yves m’hè piaciutu assai.
    A descizzione hè fatta à u pinellu: parolle ghjuste, schiette cum’è l’azzione.
    U rìtimu lascia u lettore davanti à un stalvatoghju duru, fatidicu. Una pezza di teatru /un filmu cortu ùn ponu rende tamanta realismu.
    Eccu una nuvella induve l’orrore s’accoppia à a bellezza.

    RépondreSupprimer