M'era messu à pusà di punta à u mare.
U sole ciuttava è l'acqua pigliava u so culore turchinu.
À gallu una spezia di vapore o di fumaccia li dava un aspettu misteriosu.
In piaghja ùn c'era più nimu, mi diciarete eramu d'ottobre è à issa eprica sò pochi quelli chì vanu à lampassi in mare è po’ ci vole à dì ch'ellu era 6 ore di sera è u tempu s'era rinfriscatu.
À mezu à i bacelli, quallà à rodu c'era solu solu Ruccarellu chì si cusgia un pezzu di reta.
Ruccarellu era u più vechju di i marinari, u mare era tutta a so vita.
Era un umarellu seccu, guasi più capelli è sempre in bocca issa risetta chì nimu ùn pudia sapè ciò ch'ellu pinsava.
Cuminciava à calà u ghjornu, Ruccarellu hà spostu l'aguglia ind’è a curbella è hà accantatu i trimaghji cusgiti è hà datu un’ uchjata à l'orizonte.
Era bunaccia, un mare d'oliu, paria un spechju.
Avia fattu bè di calà in tarra, forze dumani ci sarianu qualchì triglie, scorpine è caponi. « Eppo’, si disse Ruccarellu, s’è à mi sentu, sarparaghju ancu stu postu di bistinari da fora à i scuglietti ».
Eranu parechji ghorni ch'elli eranu in mare è era ora di sarpalli.
U canottu era ligatu in prua, u nostru marinaru s'hè fattu falà è à remi si ne hè ghjuntu in piaghja.
Mi ne sò accustatu pianu pianu, chjachjarendu simu intruti ind’è u casarone.
Ruccarellu hà scaldatu u caffè è ci simu messi à pusà à nant’à a pancaccia mentre chè Saveriu appruntava l'aziminu.
« Ti ne stai à cena incù noi », mi disse Saveriu.
« Hè detta ».
Ellu caffè ùn ne pigliava, avia sempre una buttigliaccia di vinu rossu accantu à u furnellu è di tantu in tantu si ne sciaccava un bichjerucciu. Ruccarellu capighjava.
Fora era calmaria.
Purtantu u vechju marinaru ùn era micca tranquillu.
Ogni tantu, si pisava è da u purtellu fidighjava u mare.
Saveriu si ne hè accortu è m'hà fattu una puntata di bavellu.
« Chì c'hè O Rò, mi pari inchietu ».
« Nulla, chì voli ch 'ellu ci sia ».
Hè turnatu à pusà, hà betu una candella di caffè, chì paria sciondara, è hè isciutu fora.
Saveriu s'hè pusatu vicinu à mè è hà dettu :
«Ahu, quand'ellu hè cusì c'hè qualcosa ch’ùn và, malatu ùn hè, sicondu mè u tempu li dà fastidiu ».
Ruccarellu disse da fora :
« Issu celu cusì rossu mi garba pocu, s'ella fussi acqua sarebbe megliu, ma ùn la sò... ». Quallà à punente l'orizonte era rossu fiamma.
Paria ch'ellu bullissi u mare.
« Ùn la sò ma issa notte… andemu à fà cena ».
L'aziminu di Saveriu l'avete manghjatu à a muta, di tantu in tantu ellu dicia : « O Rò, manghja ».
Ruccarellu hà manghjatu, s'hè betu un bichjere di vinu, asciuvate ch'ellu hà avutu e labbre incù a manu, hà dettu :
« U megliu sarebbe chè no voghimu à sarpà e rete fine ».
Ind'è a nuttata, versu e trè ore hè sprufundatu l'abbissu.
A matina nant’à u portu, ognunu dicia a soia :
« Què po’ u tempu, qual’hè chì l'avaria detta eri sera ».
« Ahè s'ellu c'era una ghjittata ».
« Peghju i marinari chì anu e rete in mare ».
Ruccarellu si ne stava zittu.
I bistinari da fora à i scoglietti ùn risicavanu nulla, e rete fine eranu à bordu.
A barcella ballava nant’à u mare discioltu.
Saveriu s'hè avvicinatu di mè, è m’hà messu a so manu nant’à a spalla : « Sta sera fala puru à cena, l'aziminu avarà dirittu à più discorsu ».
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire