mardi 3 octobre 2017

Cuncorsu Apertura 17/18 : Libania

Un testu di Colomba Loviconi



Sta mani Libania mi conta una storia. Quand'e li dumandu da induva veni lu so nomu, u trovu uriginali è cumplicatu à tempu, mi rispondi scrivindu unu racontu bellu chì mi faci viaghjà un attimu versu un mitu luntanu è fora d'usu. Saria dunca u nomu d'une dea, una divinità senza pari surtita da a mitulugia greca

Una dea. Sta criatura cussì bella ch'idda ùn pò asista chè in i sonnia, à fiancu à i cherubini è l'anghjuli, cù i so puteri strasurdinari. Una dea vulsuta bè da tutti è amata da i soia. Un immurtali bella da taddà u soffiu, capiddilonga è d'oru, è putentissima.

Purtantu, in sta vita sarrata in quissu u corpu Libania di u so puteri hè spussiduta. Li ni ferma unu, iè, unu di quelli ! Hè d'accittà a so sorti cù a masima dignità. 

Nantu à a so peddi bruna unduleghjani rivigliuli, currini dapartuttu nant'à u so visu com'è fiuma scatinati chì si battini par campà in u currulu di a vita. I so ochja cussì dulci disignati in amandula tacini stu tempu chì hè u soiu.

Libania a murtali hè guasgi sdinticata, i so labbra sicchi com'è un mesi longu d'inguirnata, hè capiddicurta troppu pà a forma di a so faccia. Forsa par ùn ceda ugni ghjornu à sta vodda d'eleganza albina. Purtantu li piaci di fàssi un antru culori abbastanza suventi. Rosu, verdi è ancu puri turchinu.

Hà pruvatu tuttu in una fantasia libara è spinserata. Un' imaginazioni stunanti ch'idda pussedi, ch'idda hà fattu soia par dimustrà à tutti ch'idda sapia sunnià com'è tuttu u mondu.

Mi dumandu di chì sò fatti tandu li so sonnia. N'avarà ommancu ?

Entri in a stanza ghjà spussata, i so peda pesani com'è u legnu. Chjappa u sechju russu è u stracciu in u ridiriu, l'empii d'acqua, ci aghjusta un pruduttu chì puzza a ghjurnata sana è bella cuncintrata attacca tutti i pezzi di u lucali. Quissa faci mughjà à Marianna è Sabedda, i dui pudizzi nasipisati chì li dani suventi l'ordini. A di ripetani ugni volta stu pruduttu ùn lu supportani, è l'odori li dà a pena in capu è Libania ni duvaria cambià.

Ùn hè chè dopu ch'idda codda i dui scali di u pianu. tandu li tocca à salutà à tuttu u mondu... infini, i pochi aienti chì ci sò. Certi facini neci d'ùn veda, ùn voltani mancu u capu par dìlli simpliciamenti bonghjornu. Mancu Libania dici bonghjornu à tuttu u mondu, è supratuttu micca à quidda pesta di Sabedda. Da poi chì quissa hà chjamatu u so patronu par dìlli chì Libania ùn facia micca bè u menasgiu è chì in più ghjunghjia suventi in ritardu, eccu chì Libania si ni entri pianu pianu com'è a morti è cuntinivighja a so facenda stendu di marmaru, capicalata par suppurtà sta nova ghjurnata. Hè ch'idda s'hè fatta liticà Libania da u patronu. Ùn asspittaia po’ chè quissa u porcu. 

N'hà prufittatu tandu par ritenali a so paga di miseria, dindu ch'era pà u so bè, è chì li facia un rigalu d'ùn rinviàlla micca. Parla pocu u francesu Libania, alora hà dittu chè si.

Certi volti li venini i lacrimi à l'ochja quandu u patronu a tratta com'è unu stracciu di fumaghjolu, ma idda incascia i colpa, u spinu zimbu ma solidu. Ma quand'idda si chjudi in gabinettu tandu cedi, è pienghji par di bonu.

Quand' u travaddu hè compiu, si ni volta in casa. Hè quì ch'idda devi cunfruntàssi cù u maritu, è poni a so paga nant'à a tola. Tutti i mesa hè u rituali chì u so maritu aspetta cù pacenzia.

Jorge pidda i biglietta senza adrizzàlli a parola, i si sciacca in bunetta è fila à u baru par bia è fumà cù i cumpagni. Ùn volta chè tardi in a nuttata quand' u patronu accanta i carrechi è spinghji u lumu par fà capiscia à a cumpagnia ch'hè ora di sarrà. Gattiva cumpagnia infatti.

Anc'assà nanzi chì u so maritu li dumandi i solda, Libania metti da cantu u muntanti di a pighjò è di dui o trè fatturi. Hè cussì ch'idda gestisci a so famidda. Una famidda chì li porghji calori è cunfortu, hè ciò ch'idda dici, è ancu cumpagnia graziosa. Sta donna misteriosa ridi certi volti com'è una zitedda quand'idda parla di l'amori di i soia. Hè rumantica è li piacini i fiori. A socu parchì hè sempri cuntenti d'innacquà i mazzuli ch'un innamuratu faci livrà certi volti à Saveria. Carezza ugni petalu è sunnieghja, u spiritu vagabondu.

Indè d'idda fiurisci un ortu di vaghjimu di culori patimi. S'induvina un' allegria spinta da u destinu spiatatu. U fretu di l'invernu si stalla in furia in l'ortu disincantatu. I fogli giaddi è russi sbolani quì è dà, micca par rinascia ma par spariscia infini cù i ricordi di ghjuvinezza. Un fumaccionu li vesti u sguardu tandu. In sti mumenti, pulisci ancu di più u pianu di travaddu di a piccula cucina, sin' à ch'iddu sichi biancu immaculatu.

Libania dea di i tempi d'oghji brama u ritornu in paesu soiu.

Stu paesu ch'idda hà lacatu par scopra chì a natura umana hè a stessa ugnilocu. Par circà di vincia a crudeltà onniprisenti di u stranieri, l'indiffarenza di u mondu è u sacrifiziu di a so patria.

Ugni annata ci passa trè sittimani par Natali. Cù i soia ritrova un pocu di calori. Hè ciò chè credu. À u ritornu mi dici com'è tuttu s'hè passatu.

Ùn sò micca vacanzi s'e capiscu bè u so racontu. Faci u giru di a parintia, faci visita à ugnunu pà ùn scanzà à nimu. Faci u so menasgiu è ancu pà l'altri, po’ scucinighja par tuttu u mondu, tuttu u tempu. A matina s'arrizza à bon' ora par fà i cumissioni à u marcatu è a sera finisci di lavà i piatti quand' a luna hè alta.

Unu di i so fiddoli hè firmatu culà è li dumanda i soldi ugni volta ch'idda rientri. Li dà u pocu ch'idda pò pà aiutàllu à sortasini.

Purtantu l'ochji li s'accendini quand'idda parla di u so locu.

Una sera l'aghju scontra à bordu di a strada. Ùn m'hà micca vistu andaiu troppu prestu par firmàmmi. Marchjaia d'un passu trattu, strascinendu i so ciabatti com'è murtaghji, a so ghjamba fina andaia cun misura.

U sguardu persu suvitaia a so strada longa è torta.

Vita dura.

Vistu ch'idda hè senza permessu di cunducia è chì i trasporti in cumunu sò rari in sti scorni, faci tuttu u traghjettu à pedi. A matina s'arrizza à sei ori par cumincià à novi, si pripara pianu pianu par lacà dorma u maritu è fila.

Parti à u chjoccu di i sett' ori è marchja duranti dui ori par ghjunghja à tempu à u travaddu.

Sta mani ghjunghji sintinduni di i denti. Mi porghji una lettara amministrativa chè lighjissi u cuntinutu è li spiighessi. Rispondu à a so dumanda, idda mi ringrazia cù ritinuta è cumencia u so travaddu. A socu ch'idda mi voli bè, è a voddu bè ancu eu. Quandu tuttu hè finitu, si ni và salutendu l'unu è l'altru è sparisci.

A ghjurnata hè compia. A vicu ch'idda t'hà mali à u spinu, ch'idda soffri calendusi. Ugni gestu hè unu sforzu chì a frusta un pocu di più, ma ci hè sempri u curaghju. A solita vita di l'aienti felici, ùn la cunnosci micca. A soia hè suminata di spini è cardoni mà cù i so mani rostichi scalza i lamaghji di u chjassu par avanzà in sta furesta abissali. Forsa ci sarà un mumentu vidarà sbuccià u biancori d'una luci celesta, par cunduciala legera versu i nivuli par cuncluda a so marchja pacificata. S'allungarà tandu tranquilla trà tutti sti ballò cunfurtevuli è si lacarà invadiscia spinserata. U so spinu i so pedi ùn ni sintarà più d'indocu, trunizarà in sti celi, com'è a dea ch'idda porta u nomu.

U ventu fretu chì li taglia a faccia sarà sparitu. I so merletti cunghjilati i so scarpi trosci da l'acquata, tuttu sarà passatu. A so sciarpa russa, i so vanti sfilacciati è u so manteddu di lana frustu, tuttu sarà inutuli.

A puvartà è a miseria ùn sarà più chè una mucatura luntana. Ùn ci sarà più bisognu di cunfruntàssi cù u maritu bagnatu d'alcollu, nè di subiscia u so patronu disprizzosu.

À l'ascosu tandu pinsarà ad idda. Libania si lacarà andà à sunnià d'un benessa infinitu, d'un riposu longu è miritatu.

Veni di ghjunghja à u so appartamentu à pian' di tarra. U so maritu l'aspetta.

Dumani, un antru ghjornu.





Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire