lundi 27 juin 2016

Eccu u mio mondu


Una nuvella di Jean-Yves Acquaviva

Eccu u mio mondu. Un fiume ci si corre frà e petre grisge attundulite da u tempu. Rinvivitu da l’acquate d’aostu, prumena a so sciuma, rinfrischendu l’ultimu soffiu di a statina. U so viaghju hè longu. Si porta u profume di e murze, u gustu di e more è di i primi bambuccò è i perde in l’immensità di u mare d’ogliu. Qualchì stratellula s’arrappacheghja à a muntagna cum’è una furesta rampicante pruvendu, à l’addisperu, à francalla da l’inguernu. Quassù, nù l’ombra d’un sciappale, un pocu di neve s’hè firmata. Una acqua linda sorge da a rozza è ransciuleghja nant’à e petre. U restu ùn hè cà scogliu. Sò e cive di a tarra spargugliate da a so ira in un imbuleghju di turchinu, di rossu è di grisgiu. S’adduniscenu in un’armata muvente per ritene u passu di quelli chì sfidanu e cime. Sò in ogni locu eppuru ci hè stu pratu d’arbette à a scimesca, cum’è un miraculu. À mezu pratu, una surgente d’acqua fresca zirla in pede à un chjarasgiu piantatu quì da l’estri di u ventu o un acellu sgalapatu. Esce da a tarra è si ne fala pianu à aiutà u fiume per u so viaghjone. U frustu di u chjarasgiu hè largu, tortu, carcu à nodi chì dicenu a so storia. E so frasche si stinzanu in unu di sti sguverni assistati chì solu a natura sà. A so ombra hè incridibule, prufonda cum’è una notte quandu lugliu ci appende frutti inzuccarati è tondi. 

Più in gnò, ver di u paese, i lochi sò più mansi. D’un verde diviziosu i castagni invadenu i poghji. L’orti si sparghjenu in lenze larghe. A tarra, u sole è l’acqua di u fiume chì corre per i solchi, ci facenu maraviglie. Parechji sò smariti sottu à e pillicce è i so muri si sò arresi, scallaghjati da l’abandonu. 

Aghju cridutu di pudè purtammi tuttu què. Aghju cridutu di pudè piattammi daretu à i ricordi è chì chjuvendu l’ochji vultaria quì. Ma ùn ci hè nulla quandu i sargu, nulla di più cà u bughju d’un altrò udiatu è l’assenza assassina. Ci vulia ch’e mi n’andessi, a m’avianu detta, quì micca avvene. Ci vulia ch’e mi scordessi di tutti quelli chì, prima cà mè, avianu lasciatu u so sangue, u so sudore è a so anima da custruisce stu mondu. 

Tralascià ciò ch’elli sò, ciò ch’elli anu fattu di mè per andà duve ùn saranu nulla, duve saranu e faccende di l’astri à avè suminatu è à scrive a storia. Eppuru, ùn aghju fattu nulla da pate stu casticu. Mi sò cuntintatu d’esse, à u locu chì a mio nascita m’avia impostu. Sò crisciutu frà i mei tinenduli caru senza avella decisa, aghju pasciutu u mio spiritu di tutti i so sapè pinsendu ch’elli sapianu tuttu. M’anu sbandatu, dicendu ch’ella era megliu per mè, m’anu privatu d’elli è cundannatu i mio ghjorni à esse d’impacenza. 

Sguasi un annu fà, aghju chjappu stu battellu maladettu, un viaghju di ghjornu. L’aghju passatu sanu arrimbatu à a paratina di a prua. Aghju fidighjatu a costa à sin’ch’ella smarischi, l’aghju imaginata à sin’à ùn pudè più, aghju sbagliatu i mio ochji. Aghju pinsatu à lampammi, arreghje a suffranza. Chì ci era di peghju ? Di sicuru micca a dulcezza di l’acqua prufonda è nera, l’eterna richjarata chì sciugliaria u mio corpu di u spaventu d’ùn vultà mai.

3 commentaires:

  1. ...tutte e notte m'alzu in volu è stantareghju sopra à 'sse loche ma eiu, u battellu, u piglieraghju in sensu cuntrariu ;-)

    RépondreSupprimer
  2. Perchè ùn mi stona manc'appena di scopre stu scrittu avà... à bordu d'u batellu chì m'hà da purtà in Nizza ? Induvinate induve aghju da passà u viaghju...
    😢

    RépondreSupprimer
  3. Ce commentaire a été supprimé par l'auteur.

    RépondreSupprimer