mercredi 21 septembre 2016

A sagà di Mörd Ochjibassu (2/3)



Una nuvella di Marcu Biancarelli

Fù cussì chì – a statina vinuta – Unn prufittò chì u so sposu fussi partitu pà i sittimani à ricuvarì u so bistiamu in i cuntrati miridiunali par fà custattà chì u lettu matrimuniali era disartatu. Cinqui sirvitori rimunduliati è una serva meza tonta assististini à u chjinà di a bella maestra, è a vighjoni sin’à l’alba senza mai chì Hrut u guerrieru si cunturressi in casa. Alzatu u soli, altri tistimonii piazzati davanti à u zuddu di a casa cunfirmoni chì Unn surtia da a so langhús, a so casa di chjovi di tarra arbacciosa, senza chì u maritu si fussi prisintatu da a nuttata. Sicondu a custuma, ‘ssi custatazioni valiani com’è una invalidazioni di u matrimoniu, è u cunflittu ghjudiziariu pudia cumincià trà Mörd Ochjibassu è u so ghjennaru. Ma postu chì a impresa di distruzzioni di st’ultimu vinia di cumincià, è chì Unn avia pussutu abbandunà u so anzianu maritu pà ritruvà a casa paterna, u gattivu Mörd dicisi di pichjà ancu più forti par addibbuliscia u so rivali.

L’alliati i più timuti di Hrut erani Hoskuld u Cattusciatu è i so buscaghjoli. Hoskuld era unu spezia di ghjicanti capaci di manià l’alabarda cù un bracciu solu, è a so rinoma era cunnisciuta da a Vaddi di i Salmona sin’à i cunfini di u Langjökull, u primu grandi ghjacciali à l’internu di i tarri. Era dinò u cucinu carnali di Hrut, è in tuttu ‘ssi dui quì erani sulidarii. Quiddu ghjornu, Hoskuld è i so omini erani affaccindati in un vituddetu à taddà i fusti distinati à rinfurzà l’abitazioni di u so patronu. Mentri ch’un gruppu di siccarii cunturnaiani u boscu senza fassi veda, è ch’iddi s’avvicinaiani da i travaddadori ingagiendusi in un riu cistutu, Thorgils u Cilibatariu è una dicina di cumbattanti si prisintoni pà davanti, bè in vista di a chjarina indu u ghjicanti è i so cumpagni sgubbaiani dipoi trè ghjorna. Quandi Hoskuld vidisti affaccà i so numici, capisti subbitu a so intinzioni, è parlò ad alta boci circhendu à fassi senta da tutti : mi dumandu ciò chì u Cilibatariu veni à circà pà a Vaddi di i Salmona ; u paghju chì li manca par truvassi una donna, soca ? L’arrisposi una bulata di frezzi chì li tarzaruloni u pettu è a faccia, è s’abbassò com’è un fustu trà i vituddi ghjà sbattuti. In u mentri ch’iddu circaia à svultassi pà ridrizzassi, è ch’iddu tiraia addispiratu pà pugnà di caccià a punta affilata chì li cripaia un ochji, ebbi u tempu di scedda i so cumpagni chì s’abbandunaiani à u tarrori è chì si mittiani à fughja par ischisgià u massacru. U ghjovanu Njáll li marchjò ancu annant’à i spaddi, è spiccò un saltu in dirizzioni di u riu. U Cattusciatu ùn poti assista à a seguita, ch’era ghjà mortu, ma l’omini di u sicondu gruppu erani cumparsi da u so piattatoghju, è inturniaiani tranquillamenti i fughjittivi ch’ùn circaiani più à risista. U tintu ghjuvanottu, Njáll, quissu chì no vinimu di dì, fù u prima à fassi scuppulà u capu. Una piulata greva li falò in fronti è l’apristi sin’à a nascita di u coddu. Feci dui passi balordi com’è un ghjaddu capimuzzatu nanzi di cascà in u murzu. L’altri si lamponi in tarra, lachendu i so armi, è si piattoni a faccia par ùn veda ciò chì l’avia da accada. L’assidianti aspittoni chì Thorgils fussi ghjuntu cù i so ghjenti à u locu di u maceddu par finiscia a so malfatta. Da u so cavaddu, u Cilibatariu annunciò a sintenza crudeli ch’iddu li risirvaia : è dunca s’intesi dì ch’iddu mi mancaia paghju ; voddu veda ciò chì servi à la ghjenti di a Vaddi pà ripruduciasi com’è i ghjatti piddi ; è ciò chì ni facini una volta chì l’ani in fundu à a cannedda. È cussì funi crastati com’è varra i trè scampati, spavichjati, è briunendu di suffrenza nanzi chì a faia arruttata di i so boia i sguzzessi pà libaralli di ‘ssu mondu. Pocu dopu, Thorgils u Cilibatariu è i so tumbadori si ni ripartiani à u galoppu in i so loca, lachendu un vituddetu indu ghjaciani cinqui corpa mutilati, è un’ achedda di corba chì aspittaiani chì nimu fussi più in vista par attaccà u so ripastu.

Hrut, u guerrieru, postu à pusà annant’à un cantonu maiori di a Nordrá. Fighjulaia à u Punenti è induvinaia i Tarri di i Paddola, micca tantu luntani. Culà staghjia a bella Unn, in casa di u so babbu, u crudeli Mörd Ochjibassu, Mörd u falsu. A boci curria chì tutti i seri a fiddola languida si lacaia unurà da u babbu, pà ringraziallu di u so aiutu cussì priziosu. Un lettu chjusu era u teatru mutu di a so unioni sporca, è i sirvitori è i cunvivi si ritiraiani in l’eldskáli, a sala scaldata, par ùn assita micca à ‘ssa bistialità. Cinqui viti è un matrimoniu, era quissu u prezzu impinsevuli pacatu à u coppiu mustruosu da l’omu di a Vaddi. U disideriu di vindicanza buddia in u so capu. Falà longu à ‘ssu vangonu di a Nordrá è varcà a Gljúfrá pà ghjunghja infini à u Mýrar, a Tarra di i Paddola, è compia di piola tutti i furdani chì aviani fattu di a so vita un infernu. Ma sapia ch’ùn avia più omini pà accumpagnallu, è chì l’aienti d’armi l’aspittariani, ditarminati à difenda l’integrità di u goði, u dignitariu Mörd, chì non solu i pascìa tuttu l’annu, ma chì in più paria più putenti chè mai. Era par subra à i reguli cumuni, è si daghjia tutti i dritta. Un omu ? Micca sicura, forsa calchì magu prutettu da i divinità, è à qualissu prufittaia tantu a binificenza d’Odin – u Diu subranu – chè quissa di Freyja – a dea di l’amori… Pruvucà à Mörd in casa soia ? Era da veru una pazzia, ma una pazzia à qualissa u tintu Hrut era oramai prontu à abbandunassi. I trosta li riviniani chì parlaiani di a so diffurmità, si lacaia intenda ch’era scugnuratu, è più s’imbruttia u so nomu è più u babbu d’Unn paria di vestasi di l’àura d’un intucchevuli. Hrut era vinutu sin’à quì, dicisu à lavà u so onori, à vindicà i so amici è u so poru cucinu Hoskluld, cugnumatu u Cattusciatu, ma à l’ora di falà da ‘ssa muntagna, accumpagnatu solu da i so dui fratedda è di i so ghjacari, misurò a scimizia assuluta di a so chiestula. Viaghjaia à a morti, ed era una morti infamanti chì l’aspittaia, una morti chì culmaria ancu di più u trionfu di u so bruttu numicu. Allora si vultò versu l’altri, mentri chì u ventu ghjacciatu di u nordu li schiaffittaia a faccia. Si vultò è li dissi chì a furtuna, in tuttu, ùn l’avia ancu abbandunatu, è chì a so dignità a difindaria davanti à l’Althing, u parlamentu di i parlamenta.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire