samedi 24 décembre 2016

Fairytale of Dublin (2/2)

Una nuvella di Marcò... heu.. di Marcu Biancarelli


Marcò era mascaratu da Santa Claus, cù una barba viuletta d’unu stilu particulari, è à mè m’aviani sciaccu un custumu di leprechaun carcu à tintinni chì sunaia à ugni passu ch’e’ faciu. Di più, duviamu purtà di ‘ssi pantaloni in coghju chì ci stringhjiani i paffi, è i tacchi alti di i nosci scarpi ci daghjiani in tuttu un’ aria di vechji puttani. Quandu passaiani i bandi di i masci in festa, u publicu chì no duviamu cunverta, li tindiamu i flyers, è riciviamu in ritornu l’insulti è i tarrocchi i più disgustanti. À chì piddaia un flyer è u ci strappaia sutt’à u nasu, à chì ci mittia mughjendu una mani à u culu. À un certu mumentu, passò ancu unu sburgnonu maiori arichjipencu, i denti di fora è a casacca imbruttita di vomitu, è sariu prontu à scumetta ch’era Shane MacGowan. Bucatu da ùn so’ chì accessu di simpatia, mi lampeti versu d’iddu, u flayer beddu tesu è fieru com’è un pichju di pudellu avvicinà. Mi risposi burbuddendu ùn sò chì, mezu svaculitu, è pisò in a me dirizzioni un pugnu chjusu, da duva surtia sporcu un ditu longu chì m’arristò di colpu.

Ha’ vistu ‘ssu purceddu ? Ha’ vistu bè u ditu ch’iddu m’hà fattu ?

Stumacatu quant’è mai, m’abbanduneti à una rabbia scunnisciuta, è surtisti di capu libarendu i mesa di frustrazioni è d’uffesi ch’ùn dumandaiani chè à sbuttà. Shane MacGowan, o raccaglia ! Motherfucker ! Affàccati quì chì i t’aghju da calà ! Ma à tempu chì u briacheddu sparia à l’angulu di u carrughju, una banda di grossi poltri à usu punk, i capiddi drizzati è cuparti à cateni, cumpariani esattamenti à u stessu locu. Sintindu i me brioni, è piddenduli par iddi, puntoni com’è una reffica assinturita, po’ si missini à curra cù a rabbia à u labbru, beddi dicisi ad arrigulacci u nosciu contu. Boni boni erani una dicina, è micca di ‘ssi ghjuvanetti simpatichi di l’University College, nò, ma piuttostu di ‘ssi rubbacci rucchini cù tamanti cusciotti, chì s’inturcani com’è omini è vani à briunà à i partiti di football gaelicu, videti u genaru.

Intesi, po’, chì Marcò pricuraia di scappà è d’abbandunà quì dignità è flyers, ma era troppu tardi, è cù i nosci tacchi chì ci impidiani di curra senza passà pà dui gridda mezi zoppi, fuimu prestu subbaccati da i dunnacci. Tandu ùn fù più Natali, ma Halloween da veru. Un massacru. Piddaiamu calci è cazzotti senza pudelli parà. Eramu pisti è scuttussati com’è sacchi di pisticcina. Una di ‘ssi strii, chì da veru paria sciuta da un episodiu di Chica Vampiro, mi mursicò ancu un tittulu sin’à u sangu. Fù una campa merè, gudistimu tuttu ciò ch’un omu pò goda. È quand’idda cissò a rivista, è ch’iddi ci lintoni infini i donni mattaghjati, ùn eramu più chè l’umbri di no stessi, l’umbri di i nosci umbri, dicia quiddu.

Tamanta campa, mi dissi trà mè stessu svighjendumi da a fumaccia, sta volta sì chì ci se ghjuntu, o Stè, à l’ultimu chjirchju di u to affundamentu. 

Marcò si strascinò com’iddu poti sin’à ghjunghja accant’à mè. Cù difficultà, mi ridrizzò è ci arrimbetimu in pusonu contr’à i scali d’un purtonu, unti è mattarati, ma strinti l’unu contr’à l’altru. Ghjeu, pà u colpu, piinghjiu, è mi sintiu bè di pudè libarà ‘ssi lacrimi, chì tantu era a sola cosa chì mi pudia firmà, pienghja è lasciammi andà, senza più spirà di salvà nudda di ‘ssa vitaccia ch’era a mea. Tuttu aviu persu, tuttu, è ancu u pocu d’illusioni chì mi firmaia, ancu ‘ssu minimu di cunsidarazioni par sè stessu nicissariu par tena annant’à i so peda. Ma tena annant’à i me peda… aviu rinnunciatu.

Vidiu chì u me cumpagnu cadutu – à st’ora l’avariamu pussutu chjamà Leopold Bloom – scumbattia accantu à mè in circa di calcosa. Si piigaia è si ripiigaia pà pugnà di chjappà calcosa in a bunetta di u so custumu ridiculu, avali tuttu strappatu.

L’aghju ! finisti pà stuppà, à tempu à una ghjeppa grassa, è mi tesi cù una mani brutta un libru tuttu inghjumulatu. 

Tè o Stè… L’aghju salvu da u prupiitariu… 
Ohoo ! Ma, da veru ?
Iè, hè par tè.
L’Antulugia di Spoon River ! Mancu a credu, è tandu piinghjiu senza ritegnu. U me libru, u me libru prafiritu, l’ha’ tinutu par mè…
L’aviu accantatu, iè, spirendu di rivend… infini di pudettilu dà à a prima occasioni. È credu chì st’occasioni, vidi, ma lachemu corra… St’occasioni hè vinuta. Bon Natali o Stè.

Fighjulaiu a cuprendula stracciata, i lettari in oru dund’e’ pudiu sempri leghja Edgar Lee Masters, è mi ciutteti di capu contr’à a carta umida, susciulendu com’è un ziteddu affannatu. À capu dal tempu, m’eru calmatu. Senza più forza di lagnammi, nè brama di nudda, ridrizzeti u capu, è u lacheti parta in daretu, pà appughjallu contr’à u legnu di u purtonu. Circaiu d’induvinà indu mi truvaiu. Ballsbridge ? Temple Bar ? Baggot Street ? Ùn sapiu più, è d’altrondi mi n’infuttiu.

Avali ? Dissi eiu.
Avali ?
Iè, avali, chì emu da fà ?

Un silenziu, u tempu chì la si matriculessi. Po’, u so ochji tortu dinò accesu, mi fighjulò tuttu ragagliarditu, è si saria dittu chì u dubbitu ùn avissi mai appartinutu à a so rilighjoni.

Una casa d’edizioni, pensu. Una casa d’edizioni in gaelicu. Pudaria viaghjà ! 




1 commentaire: