I ritruvarè, m’ani dittu, tuttu si passarà bè, dicia iddu.
‘Ssi parolli si sò incarnati in mè, mi ci sò appitticatu corpu è anima.
Ùn eru chè un ziteddu, ùn cunniscìu chè a voci sivera è stanca di me babbu. Fui azzicatu da i so storii, a so manera di parlammi.
Dicia sempri chì una stidda mi vardava, ch’idda mi prutighjaria contr’à tutti i me malori.
Ùn capiu micca, fighjulendu u celi da a me finestra, circavu risposti in tutti ‘ssi stiddi, sunniendu di capiscitura.
Eramu soli, m’annigaiu in l’ochji addispirati d’un omu chì mi palisaia una funesta virità.
U mondu duvintava scemu, com’è s’iddu si pirdissi, iddu dinò, in una notti stiddata. U me babbu era monda inchietu, u so sguardu avia cambiatu.
Era com’è sì i so parolli, oramai, ùn aviani più valori.
Ma quidda sera, tuttu era sfarenti, babbu paria più chietu, rividiu u so surrisu è sintiu torra a so abbracciata cussì cara.
Emu da parta, m’hà dittu, cù ghjenti com’è noi. Quandu ghjunsini, u me babbu accolsi i nosci affari è pocu dopu eru partitu pà u me primu viaghju. T’aviu a paura ma i so parolli risunaiani in u me capu, appaciaiani a me rispirazioni.
U viaghju ùn si passeti micca com’è in u me sonniu, i parsoni chì ci accumpagnaiani pariani tristi, pariani anch’iddi di perdasi in i stiddi .
Dopu à una longa strappata ghjunsimu infini à distinazioni.
A prima cosa chì m’assaltò fù quidda puzza, intensa, indiscrittìbili.
U nosciu viaghju presi fini… o cuminceti, ùn la socu micca.
Mi spicchetini da u me babbu, è iddu mi prumissi di ritruvammi « quandu i stiddi baddarani incù a luna »
‘Ssi parolli si sò incarnati in mè, mi ci sò appitticatu corpu è anima.
Eramu chjusi com’è animali in certi pezzi stretti stretti.
Aviamu a fami, piinghjiu tutti i ghjorni, rigrittendu d’avè cuminciatu stu viaghju.
I primi seri passetini, eru sempri ingrunchjatu, l’ochji chì fighjulaiani u tafonu minuruchju chì mi sirvia di finestra, i stiddi ricusaiani di baddà in a notti.
È quidda sera, a luna era più maiori chè mai, inturniata di millai di stiddi, luciani com’è un fanali in a scurità.
Socu surtitu fora, trimulenti, bagnatu da l’acqua chì battia.
U vidiu, à babbu, curria versu mè, zuppichendu è singhjuzzendu.
A luna ùn ischjaria più chè a so faccia, quantu era magru.
Ùn era micca solu, qualchissia li curria à daretu, ma puri ùn era chè à qualchì metru. Aviamu infini da essa arriuniti.
Tandu, i me arechji ani frisciatu forti, aghju apartu l’ochji, è l’aghju vistu, u me babbu, chì ghjacia in tarra, in un puzzateddu di sangu è di fanga.
Socu cascatu, alzendu l’ochji versu u celi, annighendumi dinò in i stiddi, misteriosi
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire