dimanche 14 avril 2019

Premiu Timpesta 2019 : I Stiddi

Un testu di Battistu Piette 


I ritruvarè, m’ani dittu, tuttu si passarà bè, dicia iddu. 
‘Ssi parolli si sò incarnati in mè, mi ci sò appitticatu corpu è anima. 

Ùn eru chè un ziteddu, ùn cunniscìu chè a voci sivera è stanca di me babbu. Fui azzicatu da i so storii, a so manera di parlammi. 
Dicia sempri chì una stidda mi vardava, ch’idda mi prutighjaria contr’à tutti i me malori. 
Ùn capiu micca, fighjulendu u celi da a me finestra, circavu risposti in tutti ‘ssi stiddi, sunniendu di capiscitura. 

Eramu soli, m’annigaiu in l’ochji addispirati d’un omu chì mi palisaia una funesta virità. 
U mondu duvintava scemu, com’è s’iddu si pirdissi, iddu dinò, in una notti stiddata. U me babbu era monda inchietu, u so sguardu avia cambiatu. 
Era com’è sì i so parolli, oramai, ùn aviani più valori. 

Ma quidda sera, tuttu era sfarenti, babbu paria più chietu, rividiu u so surrisu è sintiu torra a so abbracciata cussì cara. 
Emu da parta, m’hà dittu, cù ghjenti com’è noi. Quandu ghjunsini, u me babbu accolsi i nosci affari è pocu dopu eru partitu pà u me primu viaghju. T’aviu a paura ma i so parolli risunaiani in u me capu, appaciaiani a me rispirazioni. 
U viaghju ùn si passeti micca com’è in u me sonniu, i parsoni chì ci accumpagnaiani pariani tristi, pariani anch’iddi di perdasi in i stiddi . 

Dopu à una longa strappata ghjunsimu infini à distinazioni. 
A prima cosa chì m’assaltò fù quidda puzza, intensa, indiscrittìbili. 
U nosciu viaghju presi fini… o cuminceti, ùn la socu micca. 
Mi spicchetini da u me babbu, è iddu mi prumissi di ritruvammi « quandu i stiddi baddarani incù a luna » 

‘Ssi parolli si sò incarnati in mè, mi ci sò appitticatu corpu è anima. 

Eramu chjusi com’è animali in certi pezzi stretti stretti. 
Aviamu a fami, piinghjiu tutti i ghjorni, rigrittendu d’avè cuminciatu stu viaghju. 
I primi seri passetini, eru sempri ingrunchjatu, l’ochji chì fighjulaiani u tafonu minuruchju chì mi sirvia di finestra, i stiddi ricusaiani di baddà in a notti. 

È quidda sera, a luna era più maiori chè mai, inturniata di millai di stiddi, luciani com’è un fanali in a scurità. 
Socu surtitu fora, trimulenti, bagnatu da l’acqua chì battia. 
U vidiu, à babbu, curria versu mè, zuppichendu è singhjuzzendu. 
A luna ùn ischjaria più chè a so faccia, quantu era magru. 
Ùn era micca solu, qualchissia li curria à daretu, ma puri ùn era chè à qualchì metru. Aviamu infini da essa arriuniti. 
Tandu, i me arechji ani frisciatu forti, aghju apartu l’ochji, è l’aghju vistu, u me babbu, chì ghjacia in tarra, in un puzzateddu di sangu è di fanga. 

Socu cascatu, alzendu l’ochji versu u celi, annighendumi dinò in i stiddi, misteriosi 


Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire