jeudi 22 septembre 2016

A sagà di Mörd Ochjibassu (3/3)



Una nuvella di Marcu Biancarelli

Fù un prucessu com’è mai si n’era vistu à u Monti di a Legi. U prucessu di l’omu sbandatu, calcicatu, contr’à a vilania è a putenza sfacciata. Hrut ùn pudia fà valè chè i maltrattenzi cuntinui chì l’erani stati fatti, senza pudenni arricà a minima prova, chè a so dibbulezza faccia à i denegazioni è l’argumenti falsi di l’Ochjibassu. Quiddu, cunvintu di a so forza à mezu à l’altri goðar, fighjulaia da in altu u so anzianu ghjennaru. Com’è omu libaru, pudia pratenda ch’una ghjustizia li fussi resa, com’è essaru abbassatu è privu di sustegnu, ùn pudia asciuvà chè a rinfacciata di a so disfatta. Mörd u putenti, chì Unn stessa avia accumpagnatu, è chì circaia u sguardu compliciu di a so fiddola in l’assistenza ugni volta ch’iddu purtaia, carcu di suddesfu, un colpu à u so avversariu, paria in raprisintazioni. Pocu li primuraiani l’idei di cumpassioni è di magnanimità. Era quì, frà mezu à i so paghjesi, i so uguali, è faccia à l’omini di tutti l’assemblei d’Islanda, è l’occasioni l’era data d’acciaccà par sempri ‘ssu pratinziunosu chì avia disidaratu a carri di a so carri, è a so riditera, è li faria pacà un prezzu impussibuli pà a so sfruntaria. Mörd sfilò davanti à i ghjudici, com’è ch’iddu fussi statu à a parata, ghjubilò, è gudisti ancu di i so propii insulti contr’à Hrut, mintuvendu i so mancamenti in dirizzioni d’Unn, evuchendu a causa vargugnosa di a so disgrazia, a mustruosità chì li pindia in darru à mezi anchi. Si vantò ancu, dindu chì sì u ghjovanu lagnanti, incapaci d’unurà un matrimoniu, si cridia in a nurmalità, iddu si pudaria incaricà, è ancu à i so anni, d’insignalli u valori d’un omu veru. Dissi, arruganti, ch’in materia di forza è di virilità ùn era ancu à tema u paragonu cù un mez’omu com’è Hrut. In u publicu, tutti ùn ridiani micca, ma ci n’era abbastanza à scaccanà par chì u povaru guerrieru s’aggrunchjessi di vargugna. Tandu, sicuru di a so vittoria, u dignitariu praputenti circò d’intarrà difinitivamenti a so vittima, è pruvò d’invirsà a situazioni pà tiranni prufittu. Dumandò iddu riparazioni, è avanzò chì l’altru, par prezzu di tutti l’uffesi fatti à a so famidda quant’è à a so parsona, duvia pacà l’equivalenza di tutti i bè matrimuniali di l’anzianu coppiu. Un contu sprupusitatu chì lacaia u so numicu à l’arruvinu. Annunciò a so richiesta cù una smorfia di vincidori, cù a cirtitudina chì l’Althing li saria favurevuli, è si musciò ancu incapaci di ritena un surrisu crudeli. Un silenziu grevu risposi à a so diatriba infribbata. In u publicu, quant’è in a ghjuria, ugnunu parcivia a gravità d’una cundannazioni simuli. Era a miseria è a morti assicurata pà Hrut, ma l’argumenti di u goði erani tutti fundati davanti à a legi. In u stessu tempu, a cupidità di u vincidori era insuppurtevuli, ma comu impidì u drittu d’essa prununciatu ? È comu impidì a ghjustizia di passà ? Allora Hrut, u guerrieru di a Vaddi di i Salmona, Hrut chì par avali incasciaia tutti i colpa capibassu, si ridrizzò è feci ciò chì nisciunu spiritu avaria imaginatu pussibuli. Malgradu u statutu di u so uppunenti, è malgradu i so anni, u pruvucò in duellu. Postu chì tù se un omu nurmali, è postu chì tù pratendi d’avè più valori, più forza è ancu più virilità chè mè, ùn ci hè nisciun’ raghjoni chì tù rifusessi d’affruntammi.

A prima riazzioni di Mörd fù di sbuttà à rida, narbosu, ma ghjirò u capu è s’avvidisti chì nimu spartia u so disdegnu. Certi goðar, cù sulennità, si parlaiani à l’arichji. Un burbuddu inchiitanti travirsaia ancu l’assistenza. A sfida di Hrut, ancu senza i ghjastimi inghjuriosi è a buffara di Mörd, era tutt’à fattu valevuli, è nienti avia mai impiditu un duellu trà un ghjovanu è un più anzianu, ancu sì l’usu era di rispittà una certa parità trà i cumbattanti. Parlò un vechju ghjudici : l’usu è a legi sò dui cosi diffarenti, è i circustanzi sò particulari ; po’ tutti ani intesu l’uffesi prununciati da l’Ochjibassu, è assistutu à a so spaccata, ricivutu l’affirmazioni ch’iddu ùn timia micca à Hrut di a Vaddi di i Salmona. Ùn ci hè peghju disonori chè di rifusà un duellu, è nienti chì poschi intravà una dumanda simuli, chì u duellu hè u rigulamentu di ghjustizia u più altu. A dumanda di u lagnanti hè dunca ricivuta ; à tè di veda, o Mörd. U goði era sbiancatu di faccia, ma i so ochja, com’è inchjuculiti, pariani à l’inversu anniriti da a cunfusioni. Si vultò à dritta è à manca, circhendu i sustegni chì più nimu li vulia manifistà. Vidisti à Unn, è si tensi di chjamalla à u succorsu, senza cuntà chì a fiddola, chì avia capitu chì a partita era ghjucata, si stringhjia i labbra di vargugna è di disprezzu. À lacrima à l’ochji, Unn fighjulò in altrù. S’avvicinò di i so ghjenti, i so cunsiglieri, ma tutti pariani ammutuliti, è ùn sapiani più furmulà chè scusi patetichi. Allora Mörd u falsu capisti chì oramai era solu faccia à u so distinu, è chì li tuccaia à risponda à a pruvucazioni di u guerrieru. Da u cantu di l’ochji, u misurò. Sapisti chì l’omu di a Vaddi u taddaria in dui à a prima spadata. Si vidisti mortu, à u pedi di u so numicu, vidisti u so capu sbulà da u calciu ch’iddu li lamparia dopu ad avellu spuntatu com’è un arburi. Li vensi u vomitu, è risicò di lacassi cascà subra piazza, ma in unu spezia di sforzu straurdinariu, riiscisti à tena annant’à i so peda. Si missi à vodda in tundu com’è ch’iddu fussi statu briacu, ùn sapendu chì dì, indu andà. Circò parolli pà ghjustificassi, ma ùn li surtisti chè un grugnicumu di purceddu. Una bestia, dissi calchì ad unu, pari una bestia. Vulia dì ch’ùn avia più faccia umana. È quandi cacciò, senza sentalu da par iddu, u so rifusu d’affruntà à Hrut, i briona di l’assistenza chì si pisaia com’è un omu solu, è chì u maladia cù un odiu mai musciatu in docu, li significaiani chì a so infamia era tutali. Ci funi i insulti d’una viulenza scema, ci funi i sciappati è i stuppi in faccia. I ghjudici chersini chì una cosa paghjesa li fussi cacciata da a vista. I so propii ghjenti chjapponi à l’Ochjibassu è u stascinoni fora di l’Althing. Dopu, cursini com’è dannati sutt’à i pitrati par alluntanassi par sempri da u Monti di a Legi. In u celi, u diu Thor scatinò i saetti.

L’omu, inchjaccatu da u disunori, ùn surtia più da a so casa longa, è di notti com’è di ghjornu sintia l’animali chì marchjaiani annant’à u tettu d’arba chì più nimu intratinia. Ùn si scaldaia più, è nemmancu si lavaia. Par manghjà, si cuntintaia di a robba frugali chì una vechja serva, chjappa d’indulgenza, li purtaia ugnitantu. In a so nustalgia, quant’è in i so diliria, sunniaia di a peddi grassa è dulci à u tuccà d’una fiddola ch’iddu avia avutu, ma chì l’avia abbandunatu com’è tutti l’aviani abbandunatu. S’invinia dinò di i so atti criminali, di l’abbiezzioni contru natura cumissi in a so cumpagnia. In unu speziu di balbuttulimu ch’ùn avia più sensu, circaia ghjustificazioni chì rifusaiani di furmulassi. I so prupiità di i Paddola erani disartati da i travaddadori, è u bistiamu ghjirandulaia senza vardiani. Iddu, aspittaia solu chì u tempu passessi, è si chjudia pà dorma è rumighjà a più parti di u tempu. A morti, ùn accittaia ancu di lacalla entra in u so azzonu. Troncu era troncu, ma firmaia urgugliosu, è firmaia tistardu. A notti, ùn riiscìa à truvà u sonnu. S’ingrunchjaia in unu scornu bughju, è fighjulaia l’intrata di u casonu, intimuritu da u minimu trostu, spavintatu da tutti i cridenzi ch’iddu avia disdignatu à u longu di a so vita. Chì dimoniu si musciaria ? Chì essaru tirrificanti vinaria à falli pagà a lista senza fini di i so manedda ? Allora si mittia à briunà, si pichjaia di capu contr’à i mura, si firia ancu, senza avvedasini, è l’accadia di lacassi cascà, vintu da a paura, da a vargugna. Ghjacia cussì, in tarra, l’ori è l’ori, è li si paria chì u so suppliziu era senza fini. Ghjunsi un ghjornu è u tempu era chjaru. Da i tafona sutt’à i burdinali di u tettu, i raghji d’un soli nascenti intristini à riscaldà a pezza maiori. L’omu, ciuffutu è lutinosu com’è un salvaticu, s’arrizzò è dicisi di metta u nasu fora. Malamenti, apristi a porta in legnu è si ritruvò mezu accicatu faccia à un paisaghju d’una tranquillità è d’una billezza à taddà u suffiu. A landa è i paddola si stindiani senza fini, lucichenti com’è spechji. Un celi d’oru mischiatu di russu purpurinu parturia a furmazioni d’una striscia turchina à l’orizonti. Pà a prima volta dipoi tantu tempu, l’omu s’intesi appaciatu. Era bella à veda a so cuntrata di u Mýrar, era cussì bella ch’iddu crezzi d’ammiralla pà a prima volta. Toltu da un sintimu insolitu, forsa di rigretu, l’omu feci dui passa in l’arba grassa, po’ si dirighjisti di stintu versu a casetta di i latrini. Insalvatichitu, era un’ eternità ch’ùn c’era più andatu. L’idea di ritruvà ‘ssu locu particulari scitò in iddu un piaceri inspiighevuli. Ghjuntu annant’à a teghja liscia di l’intrata, stranamenti, si firmò. Piattu annant’à a furca di u suprazuddu, Thorgils u Cilibatariu feci falà cun forza a so alabarda, è arpiunò u goði cadutu, l’arpiunò com’è un tonu. A punta intristi in a chjeccula di Mörd Ochjibassu, è si ziffò sin’à u fundu di a so cannedda. Par iddu, u mondu cissò d’esista, à tempu à a Tarra di i Paddola, è à tempu à tuttu ciò ch’iddu avia pussidutu trà i mani.

1 commentaire: