mardi 19 mars 2019

Premiu Timpesta 2019 : U baddu di i simulacri

Un testu di Roman Clementz 


Eramu di dicembri. Un gran’ baddu era statu urganizatu in u scopu di fistighjà a noscia vittoria annant'à i Francesi. Parichji cintunari d'amici erani stati invitati in u casteddu di campagna di Ghjaseppu II. U baddu iniziò. Valsu è Sarabanda. Ugnunu era filici, eu micca. I fistività ùn mi garbaiani. Eru d'un carattaru timicu è discretu. Nienti mi pudià fà abbandunà u me cunfortu, nienti. Fora chè idda, Katarina. Era d'una billezza divina, à renda ghjilosa à Vènera, i so ochji smiraldi mi ramintaiani u lavu di Grüner See. Pussidia un' energia è una gioia di viva trimenda, ma à rendala unica erani a so ginarosità è a so bravezza. Era a bedda stidda di Vienna. 

A cunniscìu dapoi a zitiddina. M'avia sempri imprussiunatu cù a so prisenza. Ma ùn sapiu ciò chì l'attiraia ind'è mè. Un' àura, mi dicia, adrizzendusi ugni volta à u ziteddu niscentri ch'e' era, imaginendu ch'e’ sariu un cussì gran’ generali chè u me babbu. À vedami arrussiscia mi tuccaia u visu cù i so dita dilicati è mi surridia com'è sì nienti d'altru impurtaia più. È mi cantichjaia una musica dulci mentri chì no' ci arripusaiamu nant'à i piaghji di Stiria. 

Dopu à tanti battagli eru duvintatu un omu forti è curaghjosu. Nisciun' numicu, cussì bàrbaru ch'iddu fussi, mi facia a paura, ma l'idea d'invità à Katarina pà baddà era tirrificanti, chera a so mani mi facia trimulà di più chè l'Infernu è Satanassu. A sola cosa chì mi pudia fà ritruvà u curaghju era l'alcollu, è Katarina idda stessa. Un bichjeri in manu, dicisi un ghjornu di ritruvà u me curaghju è di piddalla in i me braccia. Avvicinendumi da idda, tiniu sempri un ochji vardincu di pettu à l'Austriachi di a grandi nubiltà - parpena troppi inciucciarati, chì catapughjaiani tuttu annant'à u so passaghju - è i me cumpagni di guerra chì vuliani chjachjarà. Mi cridiu annant'à u campu di battaglia à schisà i cavaddi è i so cavaglieri spavintosi, è à tempu i cannunacci di l'armata di Nabulionu. Tuttu mi paria priculosu, ancu i servi mi pariani pochi sicuri. M'infrugnaiu in ugni violu, purtatu da a me stidda. 

Fin’à u mumentu ch’e’ mi truvaiu vicinu ad idda. Quì u me cori si missi à batta talmenti forti ch’avaria pussutu abbassà i muri di Gericu. Brusgiaiu, divuratu da l’infiaramentu ardenti di l’amori è di a ingoscia. È com’è nanzi funi i so mani chì mi calmoni, sti mani cumposti da Diu. Mi parlò torra di quidda àura, par quissa ci scuntraiamu dinò, po’ vidindumi cussì pitrificatu mi dissi : « ùn istà puri cussì, veni chì no’ bàddimu ! » 

Ùn sapiu chì dì, ma a so manera di tènami mi ricunfurtaia à tal’ puntu ch’e’ mi cridiu un criaturu. I passi viniani da par iddi. Eru purtatu da a so strigaria, ùn eru più chè un mascacciu è Katarina a maestra di u ghjocu, mi facia ghjirà di tal’ manera ch’e’ mi cridiu un baddarinu di u Bolcioi. I so ochji castizenti mi fantasimaiani. Mentri chì tutti ci ammiraiani, ci missimu à parlà cù Katarina. 

Senza successu i me parolli si buliaiani, ghjeu ch’iddi chjamaiani puri u pueta di l’armata, parvia di a me eluquenza in dirizzioni di i supiriori. Tandu ùn parlaiu più chè unu spezia di dialettu degnu di l’Ullandesi, a feci rida. Eru di più in più frasturnatu, ma di vedala surrida mi ridaghjia un certu curaghju. In unu slanciu li dissi infini : « Katarina, vuleti accittà a fiara, u focu – ma chì dicu u focu – a fucara chì brusgia in mè quandu vicu u vosciu sguardu ? » 

U so visu si chjusi è u longu di i so bucceddi i lacrimi si missini à miscià. Ùn ci cridiu, eu chì l’aviu sempri vista cù ‘ssu visu illuminatu da a gioia. Po’ intesi, à tempu chì i so labbra è u so surrisu rivituliani, ‘ssa parolla chì paria d’una simplicità cussì naturali ch’idda ùn paria d’avè vissutu nienti chè par dilla : « iè ». 

Paria chì l’invitati s’erani fermi appostu par vedaci baddà. Ùn c’eramu più chè no’, è l’altri pariani fantasimi. I nosci passi erani sustinuti da u coru di l’armata è da a musica. D’un colpu ci fù un silenziu grevu. Ùn erani più passi di baddu, ma un galoppu di cavaddi di guerra chì i rimpiazzaia è si firmaia. 

U mumentu di u basgiu era ghjuntu, a presi in i me braccia, è intesi un fritu chì m’agguantaia à l’internu di mè stessu. Fubbi com’è imbisistitu. Fighjulendu in ghjiru à mè vidisti tutti l’invitati chì partiani in fumu. Quandu infini i me ochji si postini annant’à Katarina, a vidisti sdrughjasi à pocu à pocu. A strinsi contr’à mè, ùn era mai stata cussì frisca. Pruvaiu à purtalla u più prestu pussibuli versu a luci. Mi fighjulaia è muria, pruvaiu à dilli calcosa ma solu misciaiani i me lacrimi. Mi posti a mani annant’à u bucceddu è mi dissi chì tuttu s’avia da passà bè, è mi cantichjò torra quissa musica dulci. Sparisti in middi pisticciuli. 

Tristu da perdani a raghjoni, briunaiu di dulori. Tandu vidisti u casteddu chì s’affundaia. Ribumbò u trostu di i cannoni è i moghja di i suldata. M’intrunaiani u ciarbeddu. Finisti par capiscia. A vittoria contr'à Nabulionu ùn era mai successa, è in un milampu tuttu era chjaru. Eru annant’à u campu di battaglia. Puri erani i stessi emuzioni è u stessu dulori chì si ziffaia in mè. Fora ch’ùn era l’amori à strappammi u cori, ma i baddi. 

In un ultimu risaltu, cacceti a me spada è pruveti à purtà cun mecu in a tomba u più gran numaru pussibuli di numici. Sin’à a me ultima goccia di sangu. Ed hè pinsendu à Katarina ch’e’ lacheti sta vita. Stracquendumi annant’à i piaghji di Stiria, disarteti ‘ssu mondu. A me vista s’abbughjaia, ma a me vita ùn era mai stata cussì luminosa. Partisti cù u ricordu di i simulacri, u surrisu à u labbru, è u ribombu di quidda musica dulci in fund’à u cori. 

2 commentaires: