jeudi 21 mars 2019

Premiu Timpesta 2019 : Requiem

Un testu di Laurélène Cavallini-Negrel 


Aghju amatu cù u corpu, aghju amatu cù u spiritu, aghju amatu cù u cori. Aghju amatu i parsoni chì ni valiani a pena, d’altri micca, ma t’avaraghju avutu u meritu d’avè fighjulatu in faccia i carneghji è i danni ch’iddu faci l’amori annant’à un essaru, par ùn essa nienti di più, à u finali, chè una mora di pulvara rostica, in iscambiu di tuttu ‘ssu mali accanitu è di ‘ssa passioni scatinata. 

Ci hè sempri una manera di sfrancassila. Ci hè a musica, a pittura, a literatura è talmenti di millai di cosi… ma una sciuta di succorsu hè sempri da imaginà, pocu premi u locu, pocu premi l’andana. S’iddu hè pussibuli di cantà quand’iddu lucichighja u soli, hè pussibuli di baddà quand’iddu sunitighja. Campu in un locu indu i stiddi, cù a so billezza cilesta, cilebrani ugni amori persu. In un locu chì, di notti, u cantu di i lubbi accumpagna l’omini versu i so sonnii i più belli. Ma supratuttu in un locu indu di sèntani pari inevitabili, ancu sì di soffra ùn hè tullarata. 

Cunnisciu tandu quidda donna. Una donna palida quant’è u latti, dulci quant’è u meli. Una donna ch’e’ amaiu. A sola parsona capaci di trasfurmà i me prublemi in suluzioni, a me collara in creatività. Era scrivana à l’ori persi, mittia in prosa i so ricordi, i so risati i più belli. Briunaia à u mondu a so pena, cù lighjirezza, baddaia u valsu è facia volta è ghjira cù i parolli. Quantu po’ l’ammiraiu. Ci vulia ch’idda m’appartinissi, ch’idda fussi meia pà a vita è ancu di più. Socu forsa duvintatu tossicu par idda à quiddu mumentu, ma ùn eru eu, era l’Amori. Palesu ch’e’ l’aghju siguitata calchì volta è scantata da certi di i so amici, ma tuttu ciò ch’aghju fattu, l’aghju fatta solu par idda. Paria ch’idda m’era distinata, ma chì idda ùn la sapia ancu. Tandu aspittaiu à l’umbra, piattu, cù pacenzia, schisendu tutti l’impittatoghji di u nosciu violu cussì bellu. 

Una sera ch’e’ m’eru piattu in una stritta chì daghjia sutt’à a so finestra, l’ussirvaiu. Pustiaiu i so belli curvi mentri ch’idda si svistia. U spittaculu era trimendu, paru à un focu d’artifiziu di carri, di dulcezza è di sinsualità. Allora ùn mi so’ micca pussutu impidì d’alzammi sin’à u so appartamentu mentri ch’idda durmia, ma ùn ci aghju fattu nienti di mali ! A porta era aparta, socu intrutu. Palesu d’avè accarizzatu à pena i so linzoli, muscatu calchì ad unu di i so panni di suttu, o taddatu unu di i so belli ciuffi durati. Apressu tuttu ùn era nudda, vuliu solu un pocu d’idda cun mecu. Ma di colpu, s’hè svighjata. Hà lampatu unu brionu, unu stridu chì hà sciappatu u silenziu di a notti. L’aghju vulsuta calmà ma ùn vulia senta nudda. 

Aghju postu a me mani annant’à a so bucca ch’idda stessi bassa. Ùn la capia ch’avia fattu di mè un scemu d’amori ? Paria chè nò. S’agitaia, ùn si vulia calmà. Hà chjappu u so telefonu postu annant’à u tavulinu di notti è hà cumpostu u numaru d’un certu Petru. Ma quali era po’ quiddu Petru ? Ùn lu cunnisciu. Un amicu ? Un amori ? Un amanti ? Aviu puri passatu à u stacciu ugnuna di i so cunniscenzi, s’iddu era statu un amicu l’avariu po’ rimarcatu ! Ùn pudiu suppurtà un fattu simuli. Tandu, fui com’è acciaccatu da u pesu d’una rabbia incridibuli. Aghju cacciatu a mani da a so bucca, è mi socu missu à stringhja di più in più forti annant’à a so cannedda. I so ugni si ficcaiani in a me peddi. I so ochji erani infiarati di sangu. Mi minaia forti è circaia di lagnassi, o di briunà, ùn so’ micca veramenti. Ma dopu à calchì minuta hà cissatu di dibattasi. I so ochji fighjulaiani in u biotu. I so braccia pindiani, u so coddu era tuttu strisciulatu. 

Eppuri, u me bellu fiori si n’era andatu. Socu firmatu quì parichji ori, à fighjulà a so bella faccia di purcellana. U lindumani, à l’alba, aghju strascinatu infini u so catavaru à mezu à a furesta, è cù una casta l’aghju arrigalatu una libartà eterna. 

Mi manca talmenti. Ùn hè idda a vittima, socu eu. Dipoi quidda notti, m’hà ublicatu à viva senza idda tutti i ghjorni. Ma pur’ chè puri a socu chì u solu mezu par tenala era di tumballa. Era, à u finali, u nosciu scappatoghju. 

Oramai, amori, se meia è socu toiu. Camparemu insembu a bella avvintura di l’eternità.

1 commentaire: