jeudi 20 février 2020

Premiu Timpesta 2020 : U currulu di a cuscenza


Una nuvella di Roman Clementz

A furesta era sirena, i vadini erani spurghi, i fiori culuriti di tutti i sfiumaturi di russu è i catavari ghjaciani in tarra, trà i funghi è i cantoni. Paria l’apugea di a morti. Puri u paisaghju di a vita ùn era mai statu cussì rilucenti. Un omu pusaia vicinu à a vadina. Pustiaia a so faccia turmintata da a guerra in u currulu di a cuscenza. Meddu ùn esisti chè una vadina pà rispichjà l’idei di l’animi chì ci si sò posti. Mentri chì addispiratu in tuttu, l’omu si ciuttaia in u pricipiziu di u smenticu, un altru pusò da l’altru cantu di u fiumu. I dui erani vistuti cù una tinuta militara, una era turchina, l’atra era grisgia. I dui omini erani armati, i so sguardi s’accindiani di viulenza. Una viulenza parfumata d’amarezza, di tradimentu è di diluzioni. Ma in ‘ssu muscu d’odiu si pudia senta un’ orma di rimorsu. 

Quissi dui, ancu s’iddi ùn si cunniscìani più, erani stati di a stessa famidda, erani frateddi. Fiddoli di u Kansas, t’aviani i stessi amici, i stessi vistiti, u stessu gustu pà i donni. A stessa vodda di duvintà suldati, com’è u babbu mortu mentri a guerra di u Messicu. For’ di u fisicu rispittivu, nienti paria di sfarinzialli. Puri, in i so ideali, un scismu s’era fattu trà iddi. L’unu era un difinsori accanitu di a libartà, è l’altru si dumandaia com’ì un « nigracciu » pudia essa cunsidaratu da essaru umanu. Liti è ciambugliu ni risultoni, sin’à a caduta inevitabili di a so fraternità, è mai più si scruchjoni i so stradi. 

Quandu una nova guerra affaccò, i dui ghjovani fecini u stessu passu pà righjunghja u cumbattu. Par disgrazia u prima cù u Sudu, è u sicondu cù u Nordu. Cussì, dopu à tanti anni à arriundà l’unu senza l’altru i so ritruvati ùn erani micca una bedda nutizia. Puri, pà un tempu curtu, a so collara feci silenziu. Un ribombu di bedda vulintà risaltaia in u so cori. Un dibattitu internu paria di fassi in iddi stessi, si misuraiani cù u sguardu, nisciuna parolla era ditta ma i millai d’altri erani com’è scambiati. 

Po’ i dui suldati caloni u capu, pà ammirà un’ ultima volta ‘ssa fiumara metafisica. À chì ci vidia a vita chì si disignaia, cù i pesci chì nataiani in un’ acqua cristallina, à chì ùn ci lighjia chè u sprufundu chì piddaia forma, cù un agrigatu di sangu chì strascinaia cun iddu una lizzioni di vita o di morti. Un calmu simuli ùn s’era più vistu da monda in quissi stesi cussì maiori. È u frateddu chì muria, com’è par ultimu requiem, feci un surrisu nanzi di lacassi azzicà da u currulu di a cuscenza.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire